Το κείμενο αυτό γράφηκε σ’ αλληλεγγύη με το Κύμα από κάποια άτομα στο και γύρω από το κοινωνικό κέντρο του Λονδίνου 56a Infoshop στις 20 Νοεμβρίου. Μεταφράστηκε από το Μωυσή Μπουντουρίδη και μπορείτε να το βρείτε και στο blog του: Κοινωνικά κινήματα και δίκτυα καθώς και να το κατεβάσετε σε μορφή PDF . Τον ευχαριστούμε πολύ για την π αραχώρηση.
Ένα κείμενο τοιχοκολλημένο πάνω σε μια πόρτα μιας κατειλημμένης αίθουσας λεει:
“Η απελευθερωμένη αίθουσα XIII. Από σήμερα, η αίθουσα αυτή γί νεται εργαστήρι της μόνιμης κινητοποίησης. Δεν θέλουμε να λέμε μόνο όχι, αλλά θέλουμε να οικο δομήσουμε συλλογικά τα δικά μας (πολλαπλά) ναι. Η αίθουσα αυτή είναι: για τις ομάδες μελέτης του νόμου 133 του διατάγματος των Gelmini και Brunetta, για τα σεμινάρια πάνω στο σημερινό ρόλο του πανεπιστήμιου, για τις συνελεύσεις και τις στιγμές συνάντησης και συμμετοχής. Μιλήστε για την απεργία, ελευθερώστε το χρόνο σας, συμμετέχετε στην κινητοποίηση.”
“Η απελευθερωμένη αίθουσα XIII. Από σήμερα, η αίθουσα αυτή γί νεται εργαστήρι της μόνιμης κινητοποίησης. Δεν θέλουμε να λέμε μόνο όχι, αλλά θέλουμε να οικο δομήσουμε συλλογικά τα δικά μας (πολλαπλά) ναι. Η αίθουσα αυτή είναι: για τις ομάδες μελέτης του νόμου 133 του διατάγματος των Gelmini και Brunetta, για τα σεμινάρια πάνω στο σημερινό ρόλο του πανεπιστήμιου, για τις συνελεύσεις και τις στιγμές συνάντησης και συμμετοχής. Μιλήστε για την απεργία, ελευθερώστε το χρόνο σας, συμμετέχετε στην κινητοποίηση.”
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Γεια σας. Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το κίνημα του “Ανώμαλου Κύματος” στην Ιταλία, ένα κίνημα φοιτητών-μαθητών κι επισφαλών εργαζόμενων που αντιτίθεται στο νέο νόμο της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης της Gelmini (η Maria Stella Gelmini είναι η Υπουργός Παιδείας της Ιταλίας, που οι φοιτητές την αποκαλούν ‘Gelminator’). Δεν έχω πάει στην Ιταλία τον τελευταίο χρόνο, αλλά ακόμη κρατώ πολλές επαφές κι είχα την ευκαιρία να μιλήσω μ’ άνθρωπους που συμμετέχουν στο εκεί κίνημα. Θα είμαι σύντομος και σχηματικός και δεν θα κάνω μια πλήρη περίληψη των συμβάντων, αλλά θα προσπαθήσω να προτείνω μια ανάλυση του κινήματος αυτού. Θα βάλω την έμφαση σε μερικά αξιοσημείωτα ζητήματα, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, βγαίνουν από τις δράσεις του κινήματος μέσα στο γενικότερο πολιτικό πλαίσιο της Ιταλίας.
Πρώτα, δυο σύντομες παρατηρήσεις για να αρχίσουμε. Το κίνημα αυτό είναι το ισχυρότερο και το πιο αποφασιστικό κίνημα που γνώρισε η Ιταλία στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, από τον καιρό του ονομαζόμενου κινήματος του ‘Πάνθηρα’ (‘Pantera’) στη δεκαετία 1990. Σε μεγάλο βαθμό, μέσα στο πνεύμα και τις δράσεις του νέου αυτού κινήματος βρίσκεται το πρόσφατο παράδειγμα των Γαλλικών αγώνων ενάντια στο C.P.E (1).
Η Gelmini σαν ‘Ευλογημένη Άγνοια’
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Οι φοιτητές έχουν θυμώσει!
Ο ΝΟΜΟΣ GELMINI και Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Στις 25 Ιουνίου 2008, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι πέρασε ένα διάταγμα που αφορούσε τον τομέα της Εκπαίδευσης κι είχε την ονομασία ‘Επείγουσες διευθετήσεις για οικονομική ανάπτυξη, απλούστευση, ανταγωνιστικότητα, σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών και της εξισορρόπησης φόρων.’ Αυτό έγινε ο προσωρινός Νόμος 133 στις 5 Αυγούστου 2008.
Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες για ολόκληρη τη μεταρρύθμιση, θα τονίσω εδώ μόνο κάποια κεντρικά ζητήματά της. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι διατηρεί με τη μεταρρύθμιση για την καταστροφή του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος μια διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από το προηγούμενο νομοθετικό σώμα με το Νομοσχέδιο Moratti (του προηγούμενου υπουργού παιδείας). Το μεταρρυθμιστικό αυτό πρόγραμμα δεν ήταν και τόσο διαφορετικό στην έμπνευσή του από την προηγούμενη μεταρρύθμι ση, που είχε υλοποιηθεί από την κεντρο-αριστερή κυβέρνηση το 1997 (τη μεταρρύθμιση Berlinguer) κι η οποία είχε αρχίσει να εξασθενίζει το δημόσιο πανεπιστημιακό σύστημα. Η νέα μεταρρύθμιση της Gelmini ή το νομοσχέδιο 133 αποσκοπεί σε μια πλήρη αναμόρφωση του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος παράλληλα με διάφορες οικονομικές προτάσεις για τη μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και της έρευνας. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούν όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, από τα δημοτικά σχολεία μέχρι τα πανεπιστήμια. Μεταξύ άλλων, η μεταρρύθμιση αποσκοπεί:
- Στην επιστροφή στον ένα και μοναδικό δάσκαλο στις τάξεις του δημοτικού σχολείου. (Ως τώρα έχουμε διαφορετικούς δάσκαλους για διαφορετ ικά μαθήματα.)
- Στην εισαγωγή της υποχρεωτικής ένδυσης με ειδική στολή των μαθητών των δημοτικών σχολείων.
- Στη δημιουργία ξεχωριστών τάξεων στα δημοτικά σχολεία για Ιταλούς και για ξένους μαθητές που δεν μιλούν τα Ιταλικά.
- Στην επανεισαγωγή του βαθμού ‘διαγωγής,’ που θα χρησιμοποιείται για να αποφασίζεται αν ο μαθητής θα περνά ή όχι στην επόμενη χρονιά.
Οι προτάσεις αυτές συνοδεύονται με τη μείωση, σ’ όλα τα επίπεδα, της χρηματοδότησης για την εκπαίδευση. Ιδιαίτερα, υπάρχουν προτάσεις για τη μείωση του αριθμού των εργαζόμενων στον τομέα της εκπαίδευσης και, φυσικά, δεν υπάρχο υν καθόλου σχέδια για την ενσωμάτωση των εκατομμύριων επισφαλών εργαζόμενων, που δουλεύουν στον τομέα αυτό για χρόνια τώρα. Το θέμα είναι εντελώς παρόμοιο και στο πανεπιστημιακό πλαίσιό του, όπου χιλιάδες επισφαλείς διδάσκοντες κι ερευνητές, που στην πραγματικότητα συμμετέχουν σ’ ερευνητικές ομάδες, δεν έχουν κανένα εγγυημένο εισόδημα για το μέλλον. Η μείωση της ποιότητας διδασκαλίας θα γίνει αισθητή στα δημοτικά σχολεία, αλλά θα γίνει περισσότερο αισθητή στα πανεπιστήμια. Ένα σημαντικό θέμα είναι η μείωση του εργατικού δυναμικού κι η απουσία των οποιω νδήποτε λύσεων για τους εργαζόμενους, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σ’ ένα σύστημα, το οποίο βασίζεται στην κουλτούρα της πολύ επισφαλούς εργασίας (ιδιαίτερα για τους πανεπιστημιακούς ερευνητές).
Το θέμα της χρηματοδότησης έχει μεγάλη βαρύτητα για τα πανεπιστήμια. Ο νεοφιλελευθερισμός του νόμου αυτού ωθεί τα πανεπιστήμια να γίνουν ιδιωτικά ιδρύματα, εξαρτώμενα από ιδιωτικά κεφάλαια. Ο έσχατος στόχος είναι η δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος, στο οποίο υπάρχουν τα ‘σχολεία αριστείας’ (δημόσια κι ιδιωτικά), που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των διατιθέμενων χρηματικών πόρων. Ένα τέτοιο σύστημα θα οδηγήσει τελικά σε αποδυνάμωση τα πιο πολλά από τα υπόλοιπα πανεπιστήμια.
Το Σεπτέμβριο, άρχισε να δίνεται μια άμεση απάντηση στις ‘μεταρρυθμίσεις,’ όταν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ξανάνοιγαν μετά τις διακοπές. Ένα νέο κίνημα αρχίζει. Στις 3 Οκτώβρη 2008, το αυτόνομο δίκτυο των συλλογικότητων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης βγαίνει στους δρόμους της Ιταλίας. Η Gelmini ακυρώνει μια εμφάνισή της στις 13 Οκτώβρη 2008 σ’ ένα συμπόσιο στο Μιλάνο λ όγω του φόβου των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας κι είναι εκείνον τον καιρό, καθώς αρχίζουν τα μαθήματα στα πανεπιστήμια, που ακούγεται ο πρώτος φλοίσβος του Κύματος: ‘Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση,’ ‘Κόψτε την οικονομική ενίσχυση στις τράπεζες και τις πολεμικές αποστολές, όχι στα σχολεία και τα πανεπιστήμια,’ ‘Είμαστε η κοινωνία που έρχεται! Δεν είμαστε το πρόβλημα! Είμαστε η λύση.’ Βδομάδα με τη βδομάδα, το κίνημα μεγαλώνει: στα δημοτικά σχολεία, όπου δάσκαλοι, γονείς και παιδιά ενωμένοι στην καταγγελία των μεταρρυθμίσεων, στις συλλογ ικότητες της μέσης εκπαίδευσης, που δικτυώνουν τους αγώνες τους συχνά μέσα από μπλογκ και σάϊτ του Ίντερνετ, στα πανεπιστήμια, όπου οι επισφαλείς διδάσκοντες των σχολών συμμετέχουν στις συνελεύσεις των φοιτητών για να συζητήσουν για την κρίση. Νέα συνθήματα ακούγονται: ‘Αρχίσαμε για να μη σταματήσουμε’ ‘Ποτέ δεν θα ξαναγυρίσουμε πίσω!’
Το σύνθημα λεει ‘Ας τους στείλουμε να τους παρασύρει το κύμα μακριά’
Στις 17 Οκτώβρη 2008, η εθνική απεργία που διοργανώθηκε από κάποια Ιταλικά συνδικάτα ενάντια στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι γίνεται η πρώτη μέρα δράσης κατά της Gelmini. 300.000 άνθρωποι διαμαρτύρονται στη Ρώμη. Χιλιάδες φοιτητές ξεκόβονται από το κύριο μέρος της διαδήλωσης, υπερφαλαγγίζουν την αστυνομία και περικυκλώνουν το Υπουργείο Παιδείας. Παρόμοια συμβάντα λαμβάνουν χώρα και στο Μιλάνο, όπου μια αποκομμένη ομάδα φοιτητών ξεχύνεται στους δρόμους μπλοκάροντας την κυκλοφορία, πριν ένα πλήθος μαθητών, φοιτητών, επισφαλών δάσκαλων κ.λπ. κατορθώσουν να πολιορκήσουν το Υπουργείο Παιδείας του Μιλάνου.
Την επόμενη βδομάδα, οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κλιμακώνονται. Στις 21 Οκτώβρη 2008, γίνονται συνελεύσεις σε πολλά πανεπιστήμια και για μια ακόμη φορά οι φοιτητές βγαίνουν στους δρόμους, μπλοκάροντας την κυκλοφορία και μετά πηγαίνοντας στους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να τους μπλοκάρουν κι αυτούς. Στο Μιλάνο, η αστυνομία απαντά με χτυπήματα με κλομπ στο σταθμό Cadorna. Η ανταπόκριση των φοιτητών είναι να μένουν ομαδικά καθισμένοι στους δρόμους (st-ins) αναστατώνοντας την κυκλοφορία της πόλης.
Μετά από ένα κάλεσμα των φοιτητών από το κατειλημμένο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης, λαμβάνει χώρα η Μέρα των τοπικών κινητοποιήσεων στις 7 Νοέμβρη 2008 κι ακολουθεί η μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη, μια βδομάδα αργότερα, στις 14 Νοέμβρη 2008. (Δείτε Παραρτήματα 1 και 2)
ΤO ΜΕΛΛΟΝ;
Ένα από τα σημαντικότερα συμβάντα που βγήκαν από το Κύμα ήταν μια διήμερη ανοιχτή συνέλευση, η οποία έγινε στο κατειλημμένο Πανεπιστήμ ιο Sapienza το Νοέμβρη του 2008. Ήταν μια μαζική εκδήλωση διάλογου και σχεδιασμού της περαιτέρω δυναμικής και των δράσεων του Κύματος. Τρία ήταν τα κύρια θέματα που χιλιάδες φοιτητές απ’ όλη τη χώρα συζήτησαν: 1) Η Διδασκαλία: πώς το πανεπιστημιακό σύστημα στριμώχνει τους φοιτητές να γίνουν ένα παθητικό ‘ανθρώπινο κεφάλαιο,’ όταν η έμφαση δίνεται στη δημιουργία ενός τελικού προϊόντος – ενός εκσυγχρονισμένου και πειθαρχημένου εξατομικευμένου εργάτη έτοιμου να διεκδικήσει τη θέση του/της στην αγορά εργασίας. 2) Η Κοινωνική Πρόνοια και το Δικαίωμα στην Εκπαίδευση: πώς τα δίδακτρα και τα χρέη των φοιτητών λειτουργούν σαν ένα είδος ‘ιδιωτικής πρόνοιας,’ εξασφαλίζοντας την υποτέλεια, την ιδεολογία του εργασιακού αποκλεισμού των πολλών. 3) Η Κατάρτιση κι η Απασχόληση: μια κριτική επαναξιολόγηση της νεοφιλελεύθερης προοπτικής της εκπαίδευσης, για να διαχωριστεί η μάθηση από τις ‘ανάγκες’ της οικονομίας. Ένα αίτημα θα ήταν ο κοινωνικός μισθός για τους φοιτητές (και, φυσικά, και πέρα απ’ αυτούς!). Αυτό που είναι σημαντικό είν αι ‘η εξάλειψη των ιεραρχιών και των αποκρυσταλλώσεων της εξουσίας’ στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να καταστεί δυνατό στη μάθηση και την παραγωγή γνώσης να γίνουν και πάλι αυτόνομες, περιεκτικές και δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι συζητήσεις της Sapienza ήσαν ξεκάθαρες κι ενωτικές. Οι φοιτητές κι οι ερευνητές δεν υπερασπίζονται το πανεπιστήμιο έτσι όπως είναι. Θέλουν την ‘αυτο-μεταρρύθμιση’ (‘autoriforma’): να αναμορφωθούν τα πανεπιστήμια από τις ίδιες τις δυνάμεις τους. Το κρίσιμο θέμα των συζητήσεων ήταν ότι οποιαδήποτε μεταρρύθμιση πρέπει να έρχεται από τα κάτω, από τους ίδιους τους φοιτητές.
Οι επόμενες μαζικές κινητοποιήσεις θα γίνουν στ ις 28 Νοέμβρη 2008 σε μια πανεθνική μέρα δράσης με περισσότερες διαδηλώσεις, μαθήματα στους δρόμους (teach-ins) και μπλοκαρίσματα. Μια γενική απεργία έχει προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη 2008. Ένα ριζοσπαστικό κάλεσμα έχει ανακοινωθεί για μια βδομάδα δράσεων πριν την απεργία, που θα εστιασθούν στην πάλη για ένα άμεσο έσοδο μέσα από τις μαζικές πρακτικές των φοιτητών υπέρ της ‘αυτο-ελάττωσης των τιμών’ (‘auto-riduzione’), με την οποία μόνο ένα ορισμένο ποσοστό των τιμών θα πληρώνεται σε καντίνες, σε μέσα δημόσιας μεταφοράς και δημόσιας διασκέδασης (σ ινεμά, θέατρο κ.λπ.).
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΚΑΠΟΙΑ ΒΑΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
(1) Το Καινούργιο και το Εγκάρσιο (2)
Αυτά τα δυο ζητήματα αποτελούν δυο αναπόσπαστα τμήματα του κινήματος. Το καινούργιο αρχίζει με την επιλογή των συνθημάτων και με τις πραγματικές μορφές της πάλης. Το σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση” έχει πολύ γρήγορα μπει μέσα στη συλλογική φαντασία. Εκφράζει καλά αφεν ός την αντίσταση των φοιτητών και των επισφαλών εργαζόμενων στις μεταρρυθμίσεις, που θα καταστρέψουν το μέλλον τους, κι αφετέρου τις αντιδράσεις του λαού για τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Οι πρώτες κινητοποιήσεις έλαβαν χώρα το Σεπτέμβρη, όταν η οικονομική κρίση ήταν ολοφάνερα πραγματική. Το σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση” είχε γίνει μια έκφραση ενός κινήματος, που αναγνωρίζει την οικονομική πραγματικότητα πέρα από τα όρια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Έδωσε στο κίνημα μια πιο εγκάρσια διάσταση: Το ‘Κύμα’ στόχευε όχι μόνο τα κυβερνητικά υπουρ γεία, αλλά επίσης και τα κεντρικά γραφεία της Ιταλικής Συνομοσπονδίας Βιομηχάνων (της Confindustria) και το Χρηματιστήριο του Μιλάνου.
Το σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση” γίνεται ένα είδος συλλογικής κραυγής για όλους αυτούς που υπόκεινται σε μια υπαρξιακή επισφάλεια και μια ολοένα κι αυξανόμενη αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Η εγκάρσια διάσταση του κινήματος φαίνεται ξεκάθαρα στην κοινωνική σύνθεση των ‘Κυμα’-τικών δάσκαλων, φοιτητών, ερευνητών, γονιών και παιδιών, επισφαλών ερευνητών, παν επιστημιακών καθηγητών, εργαζόμενων στα σχολεία. Η εγκάρσια αυτή διάσταση πέτυχε να δημιουργήσει μια αίσθηση ομοθυμίας. Όταν μπλοκάρεται η κυκλοφορία της πόλης, η κοινωνική αλληλεγγύη είναι διάχυτη (και σας διαβεβαιώνω ότι το μπλοκάρισμα της Via Tiburtina στη Ρώμη, χωρίς τον κίνδυνο να σε πα τήσουν τα αυτοκίνητα, είναι κάτι το πολύ καταπληκτικό. Και να το κάνεις με την παρότρυνση και τη χαρά και των ίδιων των οδηγών είναι κάτι σαν θαύμα). Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, των κινηματικών δράσεων και μέσα από τις σφυγμομετρήσεις των μήντια, έχει αναδυθεί μια διάπλατη υποστήριξη του κόσμου με λίγα προηγούμενα στην πρόσφατη ιστορία. Οι κινηματικές δράσεις συνοδεύονται από αφίσες, που κρέμονται κάτω από παράθυρα, σ’ αλληλεγγύη με το κίνημα, και που περιέχουν τη φράση: “Έχουν δίκιο!” Τα τελευταία χρόνια κάτι τέτοιο ήταν εντελώς ασυνήθιστο στην Ιταλία!
Μπλοκαρίσματα στις πόλεις
Μπλοκαρίσματα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς
Μπλοκαρίσματα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς
Ένα άλλο σύνθημα που ξεπρόβαλε είναι το “Δεν φοβάμαι!”: κάτι που διακηρύχθηκε αμέσως μετά τις απειλές του Μπερλουσκόνι να χρησιμοποιήσει την αστυνομία και τα ΜΑΤ, για να διώξει τους καταληψίες των σχολείων και των πανεπιστήμιων, και τις δηλώσεις του ότι οι ‘καταλήψεις είναι πράξεις βίας’ (3). Το ίδιο σύνθημα επίσης χρησιμοποιήθηκε κατά τις βίαιες προκλητικές επιθέσεις των οπλισμένων φασιστικών ομάδων σ’ ορισμένες διαδηλώσεις, για τις οποίες θα σας πω περισσότερα πιο κάτω.
Η κραυγή αυτή της αντίστασης ρίχνεται στο πρόσωπο της κυβέρνησης, της αστυνομίας και των φασιστών. Αλλά περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, το σύνθημα αυτό παριστά μια εναλλακτική πρόταση και μια αντίθεση απέναντι στο μοντέλο της “ασφάλειας υπεράνω πάντων,” που χρησιμοποιείται από όλα τα Ιταλικά πολιτικά κόμματα σαν μια μορφή διαχείρισης της εξουσίας (από τους υπερκαταπιεστικούς νόμους της Δεξιάς ως πολλούς από τους πολιτικούς και τους δήμαρχους της Αριστεράς). Η σύνδεση μεταξύ του ‘δεν θα πληρώσουμε για τη δική σας κρίση’ και του ‘δεν φοβόμαστε’ είναι ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα πάλης και μια δήλωση ριζοσπαστικής άρνησης απέναντι στην επιβολή ενός οικονομικού μοντέλου (που ξεκινά μέσα στον τομέα της εθνικής παιδείας), κάποιων πολιτιστικών μορφών (του ρατσισμού) και κάποιων καταπιεστικών ενεργειών (της αστυνομίας). Το κίνημα ονομάσθηκε από μόνο του “Ανώμαλο Κύμα,” γιατί ήθελε να αναφερθεί στο γεγονός ότι δεν στηρίζεται πάνω στις παραδοσιακές δομές της αντιπροσώπευσης, ότι έχει μια εγκάρσια διάσταση κι ότι είναι ανεξέλεγκτο κι απρόβλεπτο. Το Κύμα είναι περισσότερο μια πραγματικότητα αισθημάτων, παρά μια οργανωτική μορφή, περισσότερο κάτι που αυτοσχεδιάζεται, παρά κάτι που δομείται. Αναφορικά με την ανώμαλη φύση του, η αναγνώριση του “επισφαλούς Είναι” ως κοινής ταυτότητας αποτελεί μια κεντρική ιδέα του, καθώς τα διάφορα υποκείμενα που συμμετέχουν στο κίνημα αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους να βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση. Η επισφάλεια αυτή έχει να κάνει με τις καταστάσεις ζωής κι επίσης με τις μελλοντικές προοπτικές των ζωών των ανθρώπων.
Η ανοιχτή συνέλευση στη Sapienza της Ρώμης
στις 15-16 Νοέμβρη 2008
στις 15-16 Νοέμβρη 2008
(2) Μορφές πάλης και το Γαλλικό μοντέλο
Το Ανώμαλο Κύμα είναι πρωτότυπο κι έχει επίσης ενδιαφέρον και για τις μορφές πάλης που χρησιμοποιεί. Από την 1η Νοέμβρη 2008, υπάρχουν πολλά πανεπιστήμια σε κατάληψη (τουλάχιστον 20) και δεκάδες σχολεία σε κατάληψη παντού στην Ιταλία, όχι μόνο στις κύριες πόλεις. Στις περισσότερες πόλεις, το κίνημα έχει οργανώσει σειρά υπαίθριων συναντήσεων και μαθημάτων. Δεκάδες δάσκαλοι (μεταξύ των οποίων ο αριστερός θεατρικός συγγραφέας Dario Fo κι η αστροφυσικός Margherita Hack) έχουν παραδώσει δημόσια μαθήματα και διαλέξεις πάνω σε θέματα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, αλλά και σε κινηματικά θέματα. Τέτοια υπαίθρια συμβάντα πραγματοποιήθηκαν από καθηγητές, επισφαλείς ερευνητές, αλλά επίσης κι από ομάδες φοιτητών, που ασκούν μια συνειδητή λειτουργία αυτο-μόρφωσης (‘auto-formazione’). Όπως στις υπαίθριες συγκεντρώσεις, και μέσα στα κτίρια των κατειλημμένων σχολείων και πανεπιστήμιων γίνονται μαζικές συνελεύσεις, όπου το Κύμα συζητιέται κι οι δράσεις αποφασίζονται, τα πλακάτ κι οι αφίσες φτιάχνονται, αλλά ακόμη και τα ζητήματα της παιδείας και των πανεπιστημιακών θεσμών συζητούνται. Μερικές φορές, τέτοιες συνελεύσεις διαρκούν όλο το βράδυ και σ’ αυτές οι συμμετέχοντες μιλούν για το ‘Ελεύθερο Πανεπιστήμιο’ και για την ‘Ελεύθερη Γνώση.’
Το κίνημα, φυσικά, γίνεται ορατό μέσα από τέτοιες στρατηγικές, όπως διαδηλώσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες (sit-ins), διαμαρτυρίες στα υπουργεία κ.λπ. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στρατηγικές είναι το μπλοκάρισμα της πόλης: συχνά οι διαδηλωτές μπλοκάρουν την κυκλοφορία των αυτοκίνητων στο κέντρο της πόλης κι οι σιδηροδρομικοί σταθμοί αποτελούν κάποιους από τους σημαντικότερους στόχους τέτοιων δράσεων. Η στρατηγική του μπλοκαρίσματος της πόλης είναι ένας τύπος δημόσιας δράσης, που δεν περιορίζεται μέσα στα όρια των σχολείων ή των πανεπιστήμιων, αλλά, επιπλέον, έχει τη δυνατότητα να εισχωρήσει και να εμπλέξει όλους τους άνθρωπους, όχι μόνο τους φοιτητές.
Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα είναι η μη εμπλοκή των πολιτικών κομμάτων σ’ αυτό το κίνημα. Το κίνημα έχει ψηλή συνείδηση της πρόσφατης ιστορικής και πολιτιστικής ήττας των κομμάτων της αριστεράς κι αρνείται να αντιπροσωπεύεται ή να εργαλειοποιείται από τον οποιοδήποτε. Οι παλιές αριστερές φοιτητικές οργανώσεις δεν έχουν μεγάλη αξιοπιστία και μάλλον προτιμούν να συμμετέχουν σε συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες.
Η σχέση με τα συνδικάτα είναι καθαρά λειτουργική, χωρίς όμως το κίνημα να βρίσκεται σε καμιά υποτελή κατάσταση: η μέρα της απεργίας των συνδικάτων στις 17 Οκτώβρη 2008 ήταν απλά και μόνο μια μέρα γενικής κινητοποίησης για όλους. Τα συνδικάτα ακολουθούν πίσω από το κίνημα αυτό. Το Κύμα είναι σαφώς πιο προχωρημένο και ριζοσπαστικό στις μορφές πάλης από τα συνδικάτα. Οι στρατηγικές του κινήματος έχουν πάρει πολλά στοιχεία από τους πρόσφατους αγώνες ενάντια στο CPE στη Γαλλία. Οι αυθόρμητες και παράτολμες διαδηλώσεις (wildcat demos) αποτελούν ήδη τμήμα του τρόπου λειτουργίας του κινήματος κι είναι μια διαδεδομένη πρακτική: οι άνθρωποι πηγαίνουν στις διαδηλώσεις, προσπαθούν να αποφύγουν την αστυνομία και μπλοκάρουν την πόλη! Κι η ένταση των δράσεων είναι επίσης επηρεασμένη από τους αγώνες ενάντια στο CPE: έχουμε τώρα σχεδόν δυο βδομάδες με καθημερινές διαδηλώσεις, με μια πολύ ισχυρή αποφασιστικότητα ότι ‘με την Gelmini, δεν θα επιστρέψουμε στα σχολεία!’ Γίνεται επίσης ρητή χρήση του γαλλικού ‘manif sauvage’ (‘άγρια διαδήλωση’) μέσα στη γλώσσα του Κύματος.
Το κίνημα έχει επίσης προσπαθήσει να εισχωρήσει και μέσα στα μήντια με συμβολικές δράσεις, όπως εκείνη της εισβολής στο Φεστιβάλ Ταινιών της Ρώμης (με το σύνθημα: ‘Αυτό το έργο είναι παλιό!’) κι έχει τότε αντιμετωπίσει, σε περισσότερες από μια φορές, τη σκληρή αστυνομική καταστολή. Οι αστυνομικοί του Μπερλουσκόνι βαρούν με τα κλομπ και δέρνουν τους φοιτητές στη Ρώμη, στο Μιλάνο και στη Μπολόνια, αλλά δεν έχουν πετύχει να πτοήσουν και να μειώσουν τη δύναμη του Κύματος.
(3) Το Φασιστικό και το Αντι-Ρατσιστικό Κύμα
Ένα από τα ερωτήματα που συχνά ανακύπτει στα μήντια είναι αν η αριστερά κι η δεξιά βρίσκονται ενωμένες μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Κι αν η αντίθεση των άκρων μπορεί να καταστρέψει το κίνημα. Τέτοια ερωτήματα αναφέρονται στη μάλλον παρείσακτη παρουσία ακροδεξιών ομάδων στις μαθητικές διαδηλώσεις (ιδιαίτερα, της ομάδας του Blocco Studentesco, που βρίσκεται κοντά στα φασιστικά κοινωνικά κέντρα στη Ρώμη).
Μέσα στο πλαίσιο της παντελούς απώλειας της αξιοπιστίας των αριστερών κομμάτων, η ακροδεξιά έχει επιχειρήσει να εισχωρήσει στο κίνημα με το σύνθημα ‘Ούτε κόκκινη ούτε μαύρη, ελεύθερη σκέψη’ (είναι ανοησία, αλλά έχει ρίμα στα ιταλικά). Η στρατηγική αυτή λειτούργησε για καμιά βδομάδα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης, μεταξύ των οποίων οι φασίστες κατάφεραν να βρίσκονται στην κορυφή της διαδήλωσης των 15.000 μαθητών. Στις 29 Οκτώβρη 2008, τη μέρα που πέρασε ο νόμος, καμιά πενηνταριά φασίστες οπλισμένοι με ρόπαλα επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο στην Πλατεία Navona στη Ρώμη, αλλά μια ομάδα φοιτητών κι ατόμων από τα τοπικά κοινωνικά κέντρα τους έδιωξαν από την πλατεία κι από το κίνημα. Η επέμβαση των φασιστών είχε σκοπό να προκαλέσει την εγκληματική ποινικοποίηση του κινήματος και στην πραγματικότητα συνεισέφερε στην αιτιολόγηση της καταστολής της αστυνομίας.
Το Ανώμαλο Κύμα έχει συχνά επαναλάβει τον αντι-φασιστικό κι αντι-ρατσιστικό χαρακτήρα του. Οι αξίες αυτές ήσαν έκδηλες στο Μιλάνο, όπου σ’ όλες τις διαδηλώσεις υπήρχαν πολλά συνθήματα και πλακάτ για τον Abba, το νεαρό Αφρικανό που σκοτώθηκε πρόσφατα από τους ιδιοκτήτες ενός μπαρ, οι οποίοι του επιτέθηκαν με σιδηρολοστούς βρίζοντάς τον με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς. Η καλύτερη απάντηση είναι η κραυγή των χιλιάδων φωνών: ‘Ο Abba είναι ζωντανός. Είμαστε όλοι αντιφασίστες,’ για να καταδείξει τη σημασία των αξιών αυτών.
Το Ανώμαλο Κύμα είναι πολύπλοκο, αλλά σημαντικό στο πλαίσιο της Ιταλίας. Η κατάσταση συνεχώς εξελίσσεται. Η παρούσα ανάλυση δεν επιχειρεί να εξαντλήσει τα πάντα. Να κάποια σάϊτ, όπου μπορείτε να βρείτε τη συμβαίνει σε καθημερινή βάση.
Στα αγγλικά:
http://www.anomalia.blogsome.com
http://www.edu-factory.org
Στα ιταλικά:
http://www.uniriot.org
http://www.globalproject.info
Σημειώσεις του μεταφραστή (από τα ιταλικά στα αγγλικά):
(1) Οι αγώνες ενάντια στο CPE (το Συμβόλαιο της Πρώτης Απασχόλησης) από τον Φεβρουάριο ως τον Απρίλιο του 2006 συγκέντρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών σε 180 πόλεις και κωμοπόλεις παντού στη Γαλλία. Στις 18 Μαρτίου, σχεδόν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωναν σ’ όλη τη Γαλλία, πάνω από τα μισά πανεπιστήμια της χώρας ήταν κλειστά εξαιτίας των καταλήψεων των φοιτητών και των εκεί μαζικών συνελεύσεών τους. Αυτοκινητόδρομοι και σιδηρόδρομοι ήσαν μπλοκαρισμένοι, όπως κι οργανώσεις εργοδοτών. Κηρύχθηκαν πανεθνικές μέρες δράσης και κάποια μεγάλα συνδικάτα έκλεισαν τομείς των μεταφορών, της εκπαίδευσης και των ταχυδρομείων. Στις 28 Μαρτίου, περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωναν κατά του CPE. Τελικά, μετά από μια αρχικά σκληρή γραμμή, η κυβέρνηση απέσυρε το CPE και ξανασυνέταξε το νόμο. Οι αγώνες στους δρόμους ενάντια στο CPE ήρθαν στα ίχνη του ξεσηκωμού στα προάστια (banlieus) το Νοέμβρη του 2005. Λόγω της έντασης των συγκρούσεων στα προάστια, η κυβέρνηση είχε πάρει τότε κάποια εθνικά μέτρα έκτακτης ανάγκης για να αντιμετωπίσει τον ξεσηκωμό.
(2) Εγκάρσιο: Ο βασικός ορισμός αυτού του περίπλοκου όρου θα σήμαινε ‘κάτι που διασχίζει, που περνά διαμέσου κι αφήνει πίσω του τις σύνηθεις πολιτικές πρακτικές και διαδικασίες.’ Τότε η πολιτική είναι ανοιχτή, φέρνει μετασχηματισμούς, γίνεται απρόβλεπτη, κοινή σε πολλούς, ευμετάβλητη κ.λπ.
(3) Για να τονισθεί η δυνατότητα αυτή, μετά τα σχόλια του Μπερλουσκόνι, κυκλοφορούσαν ασταμάτητα μαίηλ με φωτογραφίες των βάναυσων επιδρομών της αστυνομίας στο σχολείο Diaz κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στους g8 τον Ιούλιο του 2001. Αυτό είχε μεγάλη σχέση, γιατί οι για πολύ καιρό αναμενόμενες δικαστικές έρευνες για εκείνο το λουτρό αίματος θα ανακοινώνονταν στις 7 Νοέμβρη 2008, μέρα εθνικής δράσης ενάντια στο νόμο Gelmini.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1
ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ, ΡΩΜΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΗ 2008
Προς τις κινητοποιούμενες σχολές, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες των προπτυχιακών σπουδών και των σπουδών για Διδακτορικό και τους επισφαλείς ερευνητές:
“Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση,” μ’ αυτό το σύνθημα ξεκινήσαμε πριν λίγες βδομάδες τις διαμαρτυρίες μας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης. Ένα σύνθημα απλό, αλλά ταυτόχρονα άμεσο: η παγκόσμια κρίση είναι η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, της οικονομικής και κτηματομεσιτικής κερδοσκοπίας, ενός συστήματος δίχως κανόνες ή δικαιοσύνη των αδίστακτων επιχειρήσεων και των μάνατζερ τους. Η κρίση αυτή δεν μπορεί να πέσει πάνω στις πλάτες της εκπαίδευσης, από το σχολείο ως το πανεπιστήμιο, της υγείας ή γενικώς των φορολογούμενων. Το σλόγκαν έγινε παντού ξακουστό, διαδιδόμενο γρήγορα από στόμα σε στόμα, από πόλη σε πόλη. Από τους φοιτητές ως τους επισφαλείς εργαζόμενους, από τον κόσμο της εργασίας ως τον κόσμο της έρευνας, κανένας δεν θέλει να πληρώσει για την κρίση, κανένας δεν θέλει να εθνικοποιηθούν οι ζημιές, όταν για χρόνια ο πλούτος κατανέμονταν μεταξύ λίγων, πολύ λίγων.
Κι είναι ακριβώς η μετάδοση αυτού του ζητήματος που γινόταν τις βδομάδες αυτές, καθώς κι ο αντίστοιχος πολλαπλασιασμός των κινητοποιήσεων στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις πόλεις, το γεγονός που δήθεν προκάλεσε τον φόβο. Ως γνωστόν όμως, το φοβισμένο σκυλί γαβγίζει. Παρόμοια, η αντίδραση του Πρόεδρου Μπερλουσκόνι δεν ήθελε να περιμένει: “η αστυνομία θα πατάξει τις καταλήψεις των πανεπιστήμιων και των σχολείων,” “θα απαλλαγούμε, έτσι, από τη βία στη χώρα μας.” Μόνο που ταυτόχρονα, χθες, δήλωνε ο Μπερλουσκόνι ότι θέλει να αυξήσει την οικονομική βοήθεια προς τις τράπεζες κι ότι θέλει το κράτος κι ο δημόσιος προϋπολογισμός να αποτελέσουν τις ύστατες εγγυήσεις των τραπεζιτικών δανεισμών: με λίγα λόγια, αφενός περικοπές στην εκπαίδευση, λιγότεροι πόροι προς τους φοιτητές, περικοπές στην υγεία, κι αφετέρου δημόσιο χρήμα προς τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα. Αναρωτιόμαστε τότε πού βλέπει κανείς τη βία: είναι η κατάληψη μια βίαια πράξη ή μήπως ασκεί βία η ίδια η κυβέρνηση που επιβάλλει το νόμο 133 και το διάταγμα (της) Gelmini κι αρνείται την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική συζήτηση; Είναι βίαιοι όσοι διαφωνούν ή αυτός που θέλει να τους καταπνίξει με την αστυνομική δύναμη; Είναι βίαιοι αυτοί που κινητοποιούνται για να υπερασπισθούν το δημόσιο πανεπιστήμιο και σχολείο ή αυτός που θέλει να τα πουλήσει όλα για να ευνοηθούν τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων; Η βία βρίσκεται στην πλευρά της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, ενώ στην άλλη πλευρά, στις κατειλημμένες σχολές και σχολεία, βρίσκεται η χαρά μαζί με την κατακραυγή αυτών που αγωνίζονται για το ίδιο το μέλλον τους, αυτών που δεν αποδέχονται να παραγκωνιστούν ή να αποσιωπηθούν, αυτών που θέλουν να είναι ελεύθεροι.
Μας λένε ότι το μόνο που ξέρουμε είναι να λέμε όχι, ότι δεν έχουμε καμία πρόταση. Τίποτε δεν είναι πιο λάθος: οι ίδιες οι καταλήψεις κι οι γενικές συνελεύσεις αυτών των ημερών οικοδομούν ένα νέο πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο της γνώσης, αλλά και της κοινωνικότητας, της μάθησης, αλλά και της πληροφόρησης, της πλήρους συνειδητοποίησης. Οι σπουδές μας είναι πολύ σημαντικές για μας και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα των διαμαρτυριών μας: κάνουμε τις καταλήψεις για να μπορέσει να επιβιώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, διαφωνούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να σπουδάζουμε ή να κάνουμε έρευνα. Πολλά πράγματα στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο πρέπει να αλλάξουν, αλλά ένα είναι βέβαιο, οι αλλαγές δεν θα περάσουν μέσω περικοπών της δημόσιας χρηματοδότησης. Να αλλάξουμε το πανεπιστήμιο σημαίνει να αυξηθούν οι πόροι, να στηριχθεί η έρευνα, να πιστοποιηθούν οι εκπαιδευτικές διαδικασίες, να εξασφαλισθεί η κινητικότητα (από τις σπουδές ως την έρευνα, από την έρευνα ως τη μονιμοποίηση σε θέσεις διδακτικού προσωπικού). Αντίθετα, οι περικοπές έχουν μόνο ένα σκοπό: να μετασχηματίσουν τα πανεπιστήμια σε ιδιωτικά ιδρύματα, να θεσπίσουν το τέλος του δημόσιου πανεπιστήμιου.
Ο σχεδιασμός είναι ξεκάθαρος, ακόμη και τα εργαλεία του: ο νόμος 133 πέρασε μέσα στον Αύγουστο κι απέναντι τώρα στη διαφωνία δεκάδων χιλιάδων φοιτητών κλήθηκε η επέμβαση της αστυνομίας. Η κυβέρνηση αυτή επιθυμεί να καταστρέψει τη δημοκρατία, μέσα από το φόβο, μέσα από την τρομοκράτηση. Αλλά σήμερα, από τις κινητοποιήσεις του Πανεπιστήμιου La Sapienza της Ρώμης κι από όλες τις σχολές σε κατάληψη, δηλώνουμε ότι δεν φοβούμαστε κι ούτε βέβαια σκοπεύουμε να κάνουμε πίσω. Αντίθετα, η πρόθεσή μας είναι να κάνουμε την κυβέρνηση να υποχωρήσει: δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε αν δεν αποσυρθούν ο νόμος 133 και το διάταγμα Gelmini! Κι αυτή τη φορά θέλουμε να προχωρήσουμε ως το τέλος, δεν θέλουμε να χάσουμε, δεν θέλουμε να υποκύψουμε μπροστά σ’ αυτή την αλαζονική συμπεριφορά της κυβέρνησης. Για το λόγο αυτό, καλούμε όλες τις σχολές της χώρας που βρίσκονται σε κατάληψη να κάνουν το ίδιο πράγμα: αν η κυβέρνηση θέλει να καταστείλει τις καταλήψεις, ε τότε κι άλλα χίλια σχολεία και σχολές ας καταληφθούν!
Επιπλέον, μετά από την εξαιρετική επιτυχία της απεργίας και των διαδηλώσεων στις 17 Οκτώβρη 2008, που έγιναν από τα τοπικά συνδικάτα, θεωρούμε ότι ήρθε η κατάλληλη χρονική στιγμή για να δώσουμε μια τετελεσμένη απάντηση, ενωτική και συντονισμένη, στις πλατείες των πόλεων μας. Προτείνουμε δυο ημερομηνίες εθνικής δράσης: μια μέρα κινητοποιήσεων την Παρασκευή 7 Νοέμβρη 2008, με διαδηλώσεις που θα απλωθούν σ’ όλες τις πόλεις. Και μια μεγάλη εθνική διαδήλωση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου, από τα πανεπιστήμια ως τα σχολεία, που θα γίνει στη Ρώμη την Παρασκευή 14 Νοέμβρη 2008, μέρα κατά την οποία τα συνδικάτα έχουν ορίσει την πανεπιστημιακή απεργία, μέρα κατά την οποία η συλλογική δράση πρέπει να οικοδομηθεί από τα κάτω προς τα πάνω, με κύριους πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κινητοποιούμενους φοιτητές, ερευνητές και διδάσκοντες. Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να συμμετάσχουμε, με τη δική μας μορφή και το δικό μας περιεχόμενο, και στη γενική απεργία στα σχολεία, που εξήγγειλαν τα συνδικάτα για την Πέμπτη 30 Οκτώβρη 2008.
Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες δείχνουν μια δυνατή, εξαιρετική και πλούσια κινητοποίηση. Ένα νέο κύμα, ένα έκρυθμο κύμα που δεν σκοπεύει να σταματήσει, αλλά αντίθετα επιθυμεί να νικήσει. Πρέπει να μεγεθύνουμε αυτό το κύμα, να διευρύνουμε την επιθυμία για αγώνες. Μας θέλουν ηλίθιους και παθητικούς, αλλά όμως είμαστε έξυπνοι και βρισκόμαστε σε δράση και κίνηση. Το δικό μας κύμα θα πάει μακριά!
Από τις σχολές σε κατάληψη του Πανεπιστήμιου La Sapienza της Ρώμης, από τα κινητοποιούμενα Πανεπιστήμια.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2
Η ΜΕΡΑ των ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ 8 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008
Ένας σύντομος μη πλήρης κατάλογος των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας του Κύματος, για να πάρετε μια γεύση:
ΠΑΝΤΟΒΑ: 10.000 στους δρόμους. 3000 φοιτητές τριγυρνούν στην πόλη μπλοκάροντας την κυκλοφορία πριν επιστρέψουν στη συνέλευσή τους στο κέντρο της πόλης.
ΜΙΛΑΝΟ: Χιλιάδες στους δρόμους, μπλοκαρίσματα κυκλοφορίες και μια αυθόρμητη διαδήλωση μπροστά στο Χρηματιστήριο.
ΒΕΝΕΤΙΑ: ‘Αφού σταματούν το μέλλον μας, θα μπλοκάρουμε την πόλη!’ 10.000 άνθρωποι μπλοκάρουν την κύρια γέφυρα μεταξύ της στεριάς και της Βενετίας. Νικούν, καθώς προηγούμενα τους είχαν αρνηθεί την επίσημα άδεια να διαδηλώσουν πάνω στη γέφυρα. Ένα μικρόφωνο περνά χέρι-χέρι σ’ όλους κι όλες που έχουν κάτι να πουν. Το πλήθος επιβεβαιώνει τη μη αντιπροσωπευτικότητα του Κύματος και το δικαίωμα λόγου όλων για το παρόν και το μέλλον τους. Αργότερα, φοιτητές μπλοκάρουν δρόμους στο ηπειρωτικό τμήμα και το κέντρο της Βενετίας.
ΜΠΟΛΟΝΙΑ: Χιλιάδες μπαίνουν μέσα στον κεντρικό σταθμό κι αντιμετωπίζονται από το αντιτρομοκρατικό σώμα της αστυνομίας. Οι φοιτητές αποφασίζουν να κάνουν μια ‘επικοινωνιακή συνέλευση’ έξω στην πλατεία. Αργότερα, το πλήθος ξαναρχίζει να μπλοκάρει την κυκλοφορία στην περιοχή του πανεπιστήμιου.
ΜΠΑΡΙ: 10.000 άνθρωποι διαδηλώνουν μαζί με μαθητές δημοτικού και δάσκαλους.
ΓΕΝΟΒΑ: 30.000 άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους: Φοιτητές, συνδικαλιστές, δάσκαλοι κ.λπ. Μια μεγάλη πορεία κατευθύνεται στον κεντρικό σταθμό και κάθεται στις γραμμές. Αργότερα, χιλιάδες φοιτητές μπλοκάρουν την κύρια ανισόπεδη γέφυρα της πόλης.
ΠΑΡΜΑ: Δυο διαδηλώσεις προχωρούν στους δρόμους και συγκλίνουν, ενώ πιο πριν η πορεία των φοιτητών είχε μπλοκάρει την κυκλοφορία στο πιο πυκνοκατοικημένο μέρος της πόλης. Καθηγητές και φοιτητές κηδεύουν το ‘δημόσιο πανεπιστημιακό σύστημα.’ Αργότερα, τρεις κύριοι δρόμοι μπλοκάρονται, πριν γίνει η συνέλευση στην Πλατεία Garibaldi, σαν μια συνάντηση ‘για όλο τον κόσμο να οργανώσει την προετοιμασία του για τις επερχόμενες κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών.’
ΒΙΤΣΕΝΤΣΑ: 4000 άνθρωποι στην πόλη. Φοιτητές καταλαμβάνουν έναν οδικό κόμβο της πόλης για να κάνουν μια μαζική συνέλευση.
ΤΡΕΝΤΟ: Διαδηλώσεις κι ομιλίες για τις μεταρρυθμίσεις Gelmini και για το Κύμα. Η Σχολή της Κοινωνιολογίας καταλαμβάνεται κι εκεί διεξάγεται ένα πρόγραμμα διαλέξεων, δημόσιων συναντήσεων και δηλώσεων αλληλεγγύης ενάντια στη φασιστική πρόκληση στη Ρώμη.
ΒΕΡΟΝΑ: 5000 φοιτητές, δάσκαλοι, γονείς κ.ά. μπλοκάρουν ολόκληρο το κέντρο της πόλης.
Κι ο αγώνας συνεχίζεται.
ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ:
Το κείμενο αυτό γράφηκε (κάπως βιαστικά) σ’ αλληλεγγύη με το Κύμα από κάποια άτομα στο και γύρω από το κοινωνικό κέντρο του Λονδίνου 56a Infoshop. Ζητήσαμε από έναν Ιταλό φίλο μας στο Παρίσι (aquiestoy.noblogs.org) να γράψει κάτι για τον χαρακτήρα του κινήματος κι αυτό που μας έστειλε αποτελεί την κύρια βάση του κείμενου αυτού. Πήραμε το θάρρος να βάλουμε κάποιες μικρές λεπτομέρειες εδώ κι εκεί στο κείμενο κι επίσης να προσθέσουμε κάποιες ειδήσεις για τα πιο πρόσφατα συμβάντα. Η παράγραφος για την ιστορία του Κύματος (μετά την παράγραφο που εξηγείται ο νόμος Gelmini) προστέθηκε εξ ολοκλήρου από μας. Επίσης προσθέσαμε τα Σχόλια του Μεταφραστή και τα Παραρτήματα 1 και 2.
Το 56a Infoshop είναι ένα κοινωνικό κέντρο που ζει κι αναπνέει στο Νότιο Λονδίνο από τα παλιά, το 1991. Πουλάμε βιβλία, εφημερίδες και μουσική. Αλλά δεν καταναλωνόμαστε μόνο στις θεωρητικές διερευνήσεις – θέλουμε επίσης να δρούμε ενάντια στις καταπιεστικές συνθήκες του κόσμου, όπως αυτός είναι ακριβώς τώρα. Μ’ αυτή την έννοια, το φυλλάδιο αυτό αποτελεί μια προσφορά υποστήριξης και βοήθειας προς το Κύμα στην Ιταλία, για να συνδράμει και να ενθαρρύνει τη δράση εκεί στηρίζοντας τις επιθυμίες και τις επαναστάσεις μας.
20 Νοέμβρη 2008
Email: info@56a.org.uk (για περισσότερα αντίγραφα / κριτικές / αλληλεγγύη κ.λπ.)
Print this post
