σεπτέμβριος 08
To κείμενο αυτό παρουσιάζεται για πρώτη φορά δημόσια. Ωστόσο, στον καιρό του έπαιξε το ρόλο του! Στάθηκε αφορμή για συζήτηση με αρκετούς ανθρώπους της αριστεράς.
Α. Ανασφάλεια Δυσαρέσκεια και Ανάθεση: Εκτίμηση για την κατάσταση στην κοινωνία
Το βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών είναι ο ατομικισμός που καθοδηγείται από το οικονομικό συμφέρον. Έτσι, αν και η οικονομική κρίση δημιουργεί έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, αυτή δεν μπορεί να μετατραπεί σε κοινωνική κινητοποίηση. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αναπτύσσεται κάποια κοινωνική αντίδραση, αυτή αφορά τα συγκεκριμένα κομμάτια που κάθε φορά πλήττονται και είναι αποσπασματική τόσο σε σχέση με την ευρύτερη προοπτική που θέτει όσο και με την συνέχεια και την διάρκεια της. Ο κόσμος προσπαθεί να βολευτεί όπως-όπως ατομικά. Βλέπει να υποβαθμίζεται το επίπεδο ζωής που έχει διαμορφώσει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η υπερχρέωση στις τράπεζες είναι αποτέλεσμα μιας αυθόρμητης προσπάθειας να προασπιστεί ατομικά το δικαίωμα στην κατοικία, στην μόρφωση των παιδιών, στον ελεύθερο χρόνο. Βεβαίως, ιδιαίτερα στα μικρομεσαία στρώματα, αυτό είναι ανάμικτο με μία συγκεκριμένη κουλτούρα κατανάλωσης. Στην βάση του ατομικισμού ανθούν οι μηχανισμοί εξαγοράς και πολιτικής εξάρτησης που έχουν ως στόχο το ατομικό βόλεμα. Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης τα βλέπουμε με την δημιουργία ενός στρατού συμβασιούχων, με την πολιτική μεσολάβηση σε τοπικό επίπεδο για την εύρεση εργασίας κλπ.
Πέραν όμως από την αδυναμία αγωνιστικής έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, η εξατομίκευση παράγει φόβο και ανασφάλεια για το άσχημο μέλλον που έρχεται. Όπως συχνά επισημαίνεται «τα παιδιά μας θα ζήσουν χειρότερα από εμάς» και η συνείδηση αυτή εμπεδώνεται στον κόσμο με ταχύτατους ρυθμούς. Ο φόβος και η ανασφάλεια οδηγούν στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Έτσι, οι κυβερνώντες προσπαθούν να απομονώσουν τμήματα της κοινωνίας που πλήττονται και να δημιουργήσουν κοινωνικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους μικρομεσαίους και τους εργαζόμενους, τους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της οικονομίας, παλαιούς και νέους εργαζόμενους, έλληνες και ξένους εργαζόμενους, νόμιμους και παράνομους μετανάστες. Η εσωτερίκευση από την κοινωνία αυτής της συνείδησης είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη αφού οδηγεί σε έναν πόλεμο όλων εναντίον
όλων όπου πάντα οι στόχοι και τα θύματα θα είναι τα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια, όπως για παράδειγμα οι μετανάστες.
Η αδυναμία συλλογικής διεκδίκησης και πίστης σε κάποια συλλογική προσπάθεια, σε κάποιο όραμα, μετατρέπει όλο και περισσότερο την πολιτική σε τέχνη των ειδικών και τελικά σε διαχείριση που καθοδηγείται από τις δυνάμεις της οικονομίας. Η κοινωνία αναθέτει στους ειδικούς να την σώσουν: οι εργαζόμενοι στους συνδικαλιστές – που η αριστερά ενίοτε τους κατηγορεί για προδοσία χωρίς να κοιτάει τι υπάρχει πίσω από αυτούς – οι κάτοικοι μίας πόλης στον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο, τα μέλη του κόμματος στον ηγέτη του κόμματος, και ολόκληρη η κοινωνία στον κυβερνήτη.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αριστερά, ακόμα και αν στέκεται κριτικά απέναντι σε αυτή την αντιμετώπιση της πολιτικής, δεν καταφέρνει να ξεφύγει. Για κάθε αριστερό η διαθεσιμότητα του για μία προσπάθεια μπαίνει πάντα στην ζυγαριά μαζί με το ατομικό συμφέρον, τις οικογενειακές υποχρεώσεις κλπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αριστερός αναμένει όφελος από την εμπλοκή του στην πολιτική – τότε δεν είναι αριστερός αλλά λαμόγιο – αλλά ζυγίζει τις συνέπειες από την εμπλοκή του στην πολιτική με τις οικονομικές και κοινωνικές υποχρεώσεις του. Έτσι, οι αριστεροί πολλές φορές μιλάνε για καθήκοντα που πρέπει να υλοποιηθούν, πράγματα που πρέπει να γίνουν, χωρίς να εξετάζουν σε πιο βαθμό είναι προσωπικά διαθέσιμοι να αφοσιωθούν στην υλοποίηση τους. Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι αφενός η ανάθεση – με αντίστοιχο τρόπο που όλη η κοινωνία το κάνει – αφετέρου, η «γκρίνια» για όσα καθήκοντα δεν υπηρετούνται.
Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα θετικά μηνύματα από την κοινωνία τα οποία θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Καταρχάς ο κόσμος φαίνεται να είναι πολύ ευαίσθητος για ζητήματα ποιότητας ζωής, περιβάλλοντος, ελευθέρων χώρων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ξαφνικά απέκτησε οικολογική συνείδηση. Η ευαισθησία σε σχέση με τα ζητήματα ενδεχομένως να υποχωρεί εύκολα όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με την ατομική ιδιοτέλεια, ωστόσο, είναι γεγονός ότι ο κόσμος έχει πολύ πιο ανοιχτά αυτιά σε σχέση με τα περιβαλλοντικά ζητήματα απ’ ότι μερικά χρόνια πριν. Επίσης, οι οποιεσδήποτε κινήσεις γίνονται σε σχέση με τέτοια ζητήματα αφενός μπορούν να κινητοποιήσουν κάποιο κόσμο σε τοπικό επίπεδο, και ενίοτε να λάβουν και πολύ μαχητικές μορφές (βλ. Λευκίμμη), αφετέρου έχουν απήχηση σε ολόκληρη την κοινωνία. Το δεύτερο θετικό μήνυμα προέρχεται από τον χώρο της νεολαίας όπου παρατηρείται κινητικότητα η οποία εκφράζεται μέσω πολιτικών – κοινωνικών συλλογικοτήτων και στεκιών που δρουν τοπικά. Ανεξάρτητα από το ποιοι είναι οι δηλωμένοι πολιτικοί στόχοι αυτών των κινήσεων φαίνεται να αποκτούν αξιοσημείωτη απήχηση όταν δραστηριοποιούνται σε σχέση με ζητήματα ελεύθερου χρόνου και πολιτιστικές δραστηριότητες: συναυλίες φεστιβάλ κλπ.
Β. Η κατάσταση στην Αριστερά
Από την ενότητα της ήττας στην ενότητα της αναζήτησης
Ενότητα της ήττας: η κοινωνία απέρριψε την αριστερά καθιστώντας την ξεδοντιασμένη και μειοψηφική. Αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η αριστερά όλων των αποχρώσεων ηττήθηκε σε κάθε απόπειρα να υλοποιήσει το όραμα της για μία εξισωτική κοινωνία, είτε γιατί τα θαλάσσωσε όπου πήρε εξουσία, είτε γιατί κάποιες συνιστώσες της δεν κατάφεραν ποτέ στον προηγούμενο αιώνα να αναδειχθούν σε ηγεμονικές πολιτικές δυνάμεις. Τα παραπάνω δείχνουν ότι κάτι τρέχει τόσο με την πρακτική της αριστεράς και τους δεσμούς της με την κοινωνία, όσο και με την θεωρία την οποία επικαλέστηκε για να υλοποιήσει το όραμα της. Η ήττα δεν είναι απλά προϊόν κακών χειρισμών και σχεδιασμών προδοτών ή αντιπάλων που αναδείχθηκαν στην πορεία. τέτοια πάντα θα υπάρχουν και αλλοίμονο αν αρκούν για να εξουδετερώσουν μία κοινωνική δυναμική απελευθέρωσης. Η ενότητα της ήττας είναι η ενότητα που η κοινωνία αποδίδει σε ολόκληρη την αριστερά.
Ενότητα της αναζήτησης: Η ενότητα της αναζήτησης είναι μία προσπάθεια ανάτασης της αριστεράς. Περιλαμβάνει την σκιά του παλιού μαζί με την αναζήτηση του καινούργιου. Την συνέχεια μιας ηττημένης αριστεράς μαζί με την αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων και την ανοχή σε υποθέσεις και πειραματισμούς. Εμπεριέχει τόσο τα παλιά πολιτικά μορφώματα μαζί με νέες κινηματικές πρακτικές όπως το αντι-παγκοσμιοποιητικό κίνημα, καθώς και περιπτώσεις όπου μια κάποια Αριστερά διεκδικεί ή κατέχει κυβερνητική εξουσία στην Λατινική Αμερική ή στο Νεπάλ ή ακόμα και την Ιταλία. Καθεμιά από αυτές τις κινήσεις αντιμετωπίζεται από τους αριστερούς αφενός με σκεπτικισμό, αφετέρου με ενδιαφέρον για τους νεωτερισμούς που αυτές εισάγουν και με ενθουσιασμό όταν έχουν κάποιες επιτυχίες. Στις περιπτώσεις των αποτυχιών (βλ. Ιταλία) η απογοήτευση αλλά και η κριτική είναι μεγάλη.
Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι η ενότητα της αναζήτησης να αποκτήσει ορισμένα στοιχειώδη οργανωτικά χαρακτηριστικά και ενιαία έκφραση ώστε
α) Να ενισχυθεί ο πλούτος διαλόγου της αριστεράς που περιλαμβάνει από την αριστερά του διαφωτισμού μέχρι την κομμουνιστική, την αυτόνομη και την αναρχο-συνδικαλιστική αριστερά. Για να προχωρήσει η αριστερά απαιτείται τόσο ο αναστοχασμός της ιστορίας της όσο και νέες ιδέες και θεωρητικές τομές που να ανασυγκροτήσουν ένα σχέδιο για την υλοποίηση του οράματος μίας εξισωτικής κοινωνίας
β) Να ενισχυθούν και να δράσουν μαζί σε πρακτικό επίπεδο όλα τα κομμάτια της αριστεράς για την υλοποίηση άμεσα εφικτών στόχων. Μόνο με την μαζική παρέμβαση και την αποτελεσματικότητα μπορεί η αριστερά να δεθεί ξανά με την κοινωνία και να αναστρέψει την χρέωση που έχει από την κοινωνία για την ήττα της. Μόνο έτσι μπορεί να καλλιεργηθεί το αίσθημα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης που καταφέρνει να κερδίζει μάχες.
Για τον ΣυΡιζΑ
O ΣυΡιζΑ αποτελεί το πολιτικό μόρφωμα που, πέρα από τις ιδιαίτερες και αποδεκτές αναλύσεις του οποιουδήποτε σχετικά με την προοπτική του, προσπαθεί να υλοποιήσει το αίτημα για την ενότητα της ελληνικής αριστεράς στην εποχή μας. Η δημιουργία του, η παρουσία του Αλαβάνου στην ηγεσία του, καθώς και ορισμένες πετυχημένες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του κατάφεραν να δημιουργήσουν ξανά την ελπίδα σε πολλούς αριστερούς και να δώσουν μία πολιτική διέξοδο σε αρκετό απογοητευμένο κόσμο. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή, αφού λόγω της κρίσης του δικομματισμού ο ΣυΡιζΑ κατορθώνει να εισπράττει πολιτικά την κοινωνική δυσαρέσκεια που προκύπτει από τις επιπτώσεις του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης που ακολούθησαν το ΠαΣοΚ και η Ν.Δ.
Αν όμως ο ΣυΡιζΑ είναι απλώς αποδέκτης κοινωνικής δυσαρέσκειας, τότε τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κόσμου που συγκροτεί το ρεύμα προς τον ΣυΡιζΑ δεν είναι άλλα από εκείνα που ο ίδιος ο κόσμος προβάλλει στον ΣυΡιζΑ με βάση τις πολιτικές του καταβολές. Έτσι, ένας αριστερός από το παρελθόν που ήταν επί χρόνια ανενεργός βλέπει στον ΣυΡιζΑ μία θετική απόπειρα για την αναγέννηση της Αριστεράς. Αντίστοιχα, ένας δυσαρεστημένος Πασόκος που δεν συμμερίστηκε την πορεία του ΠαΣοΚ της περιόδου Σημίτη βλέπει την αναγέννηση του ΠαΣοΚ της πρώτης περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου στην κατεύθυνση μίας μεταρρυθμιστικής πολιτικής διαχείρισης του συστήματος και ενός προνοιακού κράτους. Η νεολαία που μέχρι πρότινος απεχθάνονταν την πολιτική, εκφράζει τον ριζοσπαστισμό της που προκύπτει από το προβληματικό παρόν που αντιμετωπίζει και το αδιέξοδο μέλλον που της υπόσχονται, μαζί με λίγο “προοδευτικό life-style”.
Γ. Ζητήματα για τον ΣυΡιζΑ
Γ.1 Πολιτική διαμεσολάβηση και δημιουργία πολιτικών γεγονότων στην κοινωνία.
Όσα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό πεδίο δεν είναι αυτομάτως πολιτικά. και αυτό αφορά τόσο κοινωνικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε κομμάτια της κοινωνίας όσο και συμπεριφορές ατόμων ή ομάδων που ενίοτε μπορεί να είναι μέχρι και σκανδαλώδεις ή βίαιες. Για να μιλήσουμε για πολιτικά γεγονότα θα πρέπει να μιλήσουμε υποχρεωτικά για πολιτική διαμεσολάβηση. Δηλαδή για την διαδικασία εκείνη που ένας πολιτικός σχηματισμός προσπαθεί να κάνει το επιμέρους, καθολικό, δηλαδή να πείσει την κοινωνία ότι κάποιο ζήτημα την αφορά και θα πρέπει συλλογικά, άμεσα ή διά των εκπροσώπων της, να αποφασίσει τι στάση θα κρατήσει σε σχέση με αυτό.
Η διαδικασία της πολιτικής διαμεσολάβησης διαπλέκει υποχρεωτικά την πολιτική με τα Μ.Μ.Ε είτε αυτά ανήκουν στον πολιτικό φορέα που προσπαθεί να μεσολαβήσει είτε αυτά υπηρετούν ανεξάρτητα οικονομικά συμφέροντα τα οποία ενίοτε συμπλέουν με κάποιο πολιτικό φορέα. Επίσης, η πολιτική διαμεσολάβηση είναι δημιουργική και συγκροτητική ενός πολιτικού γεγονότος. Όταν ένας πολιτικός σχηματισμός διαμεσολαβεί ένα γεγονός δεν αναδεικνύει όλες τις πλευρές του. Συγκροτεί το πολιτικό γεγονός με τρόπο ώστε να εντάσσεται στους πολιτικούς σχεδιασμούς του. Έτσι, προκύπτουν οι συγχρονικές πολλαπλές αναγνώσεις των ίδιων γεγονότων. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι κάθε γεγονός επιδέχεται οποιαδήποτε ανάγνωση. Τα ίδια τα γεγονότα αναπτύσσουν ένα είδος αντίστασης σε ορισμένου τύπου «καπέλα».
Τα πολιτικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα στο κοινοβούλιο ή έξω από αυτό, εμπλέκουν άμεσα κοινωνικές δυνάμεις ή απλώς αντανακλώνται στην κοινωνία. Για παράδειγμα, η αποκάλυψη ενός σκανδάλου από μία πολιτική δύναμη αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός που μόνο εξ αντανακλάσεως επηρεάζει την κοινωνία. Αντίθετα, η κινητοποίηση κάποιων κομματιών της κοινωνίας υπό την σημαία ενός αιτήματος, αν διαμεσολαβηθεί πολιτικά, αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός που εμπλέκει άμεσα κοινωνικές δυνάμεις.
Ένας πολιτικός σχηματισμός μπορεί να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα εμπλεκόμενος υλικά στην κοινωνική κίνηση και προβάλλοντας αιτήματα τα οποία κατευθύνουν την κοινωνική κίνηση με βάση κάποιο γενικό πολιτικό σχέδιο. Στην βάση αυτού του σχεδίου αυτός ο πολιτικός σχηματισμός προσπαθεί να διαμεσολαβήσει την κοινωνική κίνηση. Από την άλλη, ένας πολιτικός σχηματισμός μπορεί απλώς παρακολουθώντας την κοινωνική κίνηση να υιοθετεί κάποια από τις αντιτιθέμενες πλευρές, τόσο υλικά όσο και σε επίπεδο αιτημάτων, και να εκφράζει, να διαμεσολαβεί αυτή, στο πεδίο της πολιτικής. Τέλος, ένας πολιτικός σχηματισμός μπορεί να διαμεσολαβήσει ένα γεγονός στην δημιουργία του οποίου και στην κατεύθυνση του έχει συμβάλλει ένας άλλος πολιτικός σχηματισμός. Το πολιτικό γεγονός που παράγεται σε μία τέτοια περίπτωση είναι διαφορετικό από το γεγονός που θα παράγονταν με βάση τον σχεδιασμό του πολιτικού υποκειμένου που συνέβαλλε στην δημιουργία του γεγονότος. Για παράδειγμα, στις προπερυσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, ενώ η πολιτική διαμεσολάβηση έγινε από τον ΣυΡιζΑ.
Μέχρι σήμερα ο ΣυΡιζΑ έχει ασχοληθεί με την πολιτική διαμεσολάβηση γεγονότων που δημιουργούνται στην κοινωνία από άλλα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Επίσης, προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα τα οποία εξ αντανακλάσεως επηρεάζουν την κοινωνία. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται και οι διάφοροι ακτιβισμοί τους οποίους οργανώνει και συνοδεύονται πάντα από μία συνέντευξη τύπου, π.χ. πληστειριασμοί που σταματούν από την νεολ. ΣΥΝ, ή οι ακτιβισμοί στους οποίους συμμετέχει, π.χ. Free Gaza. Μάλιστα, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ούτε καν στο επίπεδο του ακτιβισμού ο ΣυΡιζΑ δεν είναι «πρωταθλητής». Το ΚΚΕ , λόγω της δυνατότητας του μηχανισμού του, κάνει πολύ περισσότερους ακτιβισμούς από τον ΣυΡιζΑ (π.χ. συμβολικές καταλήψεις, διόδια που ανοίγουν και παραλίες που απαλλάσσονται από την είσοδο).
Θεωρούμε ότι θα συναντούσε μεγάλη δυσκολία κάποιος αριστερός για να επιχειρηματολογήσει ότι δεν θα ήθελε ο ΣυΡιζΑ, και γενικά ο πολιτικός σχηματισμός στον οποίο μετέχει, να δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα τα οποία να εμπλέκουν άμεσα κοινωνικές δυνάμεις. Από την άλλη, πιστεύουμε ότι είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι ο ΣυΡιζΑ δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από πολιτική διαμεσολάβηση ή παραδειγματικές ενέργειες- ακτιβισμούς που αποτελούν πολιτικά γεγονότα τα οποία αντανακλώνται στην κοινωνία. Με βάση αυτές τις σκέψεις τίθενται δύο ερωτήματα που θα πρέπει να συζητηθούν σε σχέση με το ζήτημα της δημιουργίας πολιτικών γεγονότων που εμπλέκουν άμεσα κοινωνικές δυνάμεις:
α) Η κοινωνία «σηκώνει» την δημιουργία τέτοιων πολιτικών γεγονότων;
β) Η αριστερά έχει κάποιο σχέδιο στο οποίο να εντάξει τέτοια πολιτικά γεγονότα;
Το δεύτερο ερώτημα είναι εύκολο να απαντηθεί αρνητικά. και η ανυπαρξία ενός σχεδίου σχετίζεται τόσο με την ιστορική ήττα της αριστεράς, όσο και με την ανυπαρξία ενός επί της ουσίας πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στις συνιστώσες της αριστεράς που να αναδεικνύει μία συναίνεση περί του σχεδίου, έστω και σε κάποιους επιμέρους κοινωνικούς χώρους. Ακόμα και όταν υπάρχει παρέμβαση σε κάποιους χώρους αυτό γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις με διαισθητικούς και χειροτεχνικούς όρους.
Σε σχέση με το πρώτο ερώτημα η εκτίμηση μας είναι ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και οι λόγοι έχουν να κάνουν με τα όσα προαναφέραμε σε σχέση με την ευρύτερη κοινωνική κατάσταση καθώς και με τις διαθεσιμότητες των αριστερών. Ωστόσο, το ερώτημα αυτό δεν απαντάται συνολικά. Θα πρέπει κανείς να εξετάσει στους επιμέρους κοινωνικούς χώρους τι δυνατότητες υπάρχουν και με ποιον τρόπο θα πρέπει να κινηθεί. Θεωρούμε ότι γνώμονας για οποιαδήποτε τέτοια κίνηση θα πρέπει να είναι η μαζική απεύθυνση με βάση πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και η προσπάθεια επίτευξης διακριτών και αναγνωρίσιμων πολιτικών αποτελεσμάτων.
Τέλος, θέλουμε να αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στους πολιτικούς ακτιβισμούς. Αυτοί εκφράζουν την αναγκαιότητα παρέμβασης σε ορισμένα ζητήματα για τα οποία είναι δύσκολο να κινητοποιηθούν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Έχουν όμως ευκαιριακό χαρακτήρα και αποτελούν πολιτικές εργολαβίες. Απαραίτητη προϋπόθεση της επιτυχίας ενός ακτιβισμού είναι να μπορεί να έχει μία θετική αντανάκλαση στην κοινωνία: ένα «μπράβο», «μαζί σας κι εμείς» - ανεξάρτητα από το αν η κοινωνία το λέει καθήμενη στον καναπέ. Κατ’ αντιδιαστολή θεωρούμε ότι το «κυνήγι της κάλπης» που έγινε στα παν/μια φέτος το καλοκαίρι είναι ένας «κακός» ακτιβισμός. Αντί να επιτύχει την ανάδειξη της αντίθεσης στο νόμο πλαίσιο, κινητοποίησε τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και ανέδειξε το «μπάχαλο» του δημόσιου πανεπιστημίου.
Γ.2 Ο αυτοεγκλωβισμός των συνιστωσών του ΣυΡιζΑ.
Συνιστώσες και αγωνιστές που φαντάζονται με έναν διαφορετικό τρόπο την οργάνωση και την συγκρότηση του ΣυΡιζΑ κάνουν πολλές φορές έντονη κριτική σε διάφορα ζητήματα παραγνωρίζοντας:
α) τις αντικειμενικές συνθήκες στην κοινωνία σε σχέση με την υλοποίηση οποιουδήποτε στόχου. Το βασικό λάθος προκύπτει από την αντίληψη ότι «η κοινωνία θέλει και η αριστερά δεν μπορεί» είτε γιατί δεν έχει την σωστή άποψη, είτε γιατί δεν είναι αρκετά τολμηρή.
β) τις υποκειμενικές δυνάμεις και διαθεσιμότητες που δεν τους επιτρέπουν να ηγεμονεύσουν σε επίπεδο άποψης ή να δοκιμάσουν αυτόνομα και στο πλαίσιο του ΣυΡιζΑ διάφορες πρακτικές και να καταδείξουν δυνάμει ενός πραγματικού γεγονότος μία διαφορετική κατεύθυνση. Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι όταν αυτές οι ίδιες δυνάμεις αποτυγχάνουν να δράσουν αυτόνομα και με διαφορετικό τρόπο όπου και όποτε το προσπαθούν. Έτσι, αυτοεγκλωβίζονται σε μία λογική «γκρίνιας» για κάτι που συνήθως ζητάνε από τους άλλους να πράξουν και ενός «ανικανοποίητου» σε σχέση με ό,τι γίνεται. Δεν θα πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι ό,τι γίνεται, γίνεται γιατί κάποιοι το κάνουν. Το αποτέλεσμα γι αυτές τις δυνάμεις είναι να υπονομεύονται εξαρχής οι απόψεις που πρεσβεύουν, να απομονώνονται, να είναι ελάχιστα εποικοδομητικές σε πράγματα που γίνονται και στα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν, δίνοντας ακόμα και μία διαφορετική χροιά. Αυτό που φαίνεται να μην γίνεται κατανοητό είναι ότι μόνο μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες οι οποίες οδηγούν σε αποτελέσματα μπορεί να προχωρήσει το εγχείρημα του ΣυΡιζΑ – σε οποιαδήποτε κατεύθυνση – καθώς και να επιλυθούν οι οποιεσδήποτε αντιθέσεις.
Υπάρχουν βέβαια και προσεγγίσεις συνιστωσών που βλέπουν το ΣυΡιζΑ ως ένα πλατύ μέτωπο μέσα στο οποίο μία οργάνωση μπορεί να αναπτυχθεί. Εκφραστής μιας τέτοιας αντίληψης φαίνεται να είναι τόσο ο ΣΥΝ (μέσα από τις αποφάσεις του ίδιου του συνεδρίου του) όσο και αρκετές μικρότερες συνιστώσες (π.χ. ΚΟΕ, ΔΕΑ). Η αντίληψη αυτή προκύπτει τόσο από την θέση ότι κάθε συνιστώσα θεωρεί για τον εαυτό της ότι έχει κάποιο «αλάθητο σχέδιο» ή ότι οι μόνοι ικανοί για να εκπονήσουν ένα τέτοιο σχέδιο βρίσκονται στην ίδια, όσο και από αντιθέσεις στο εσωτερικό των συνιστωσών ως προς την επιλογή ΣυΡιζΑ, που ρυθμίζονται με το επιχείρημα ότι «το κόμμα αναπτύσσεται».
Η αντίληψη αυτή υπονομεύει την κουλτούρα της ενότητας, αφού αντιμετωπίζει τους άλλους ως το αναγκαίο κακό για την αυτοανάπτυξη ή ως βαρίδια που κάποτε είτε θα τα ξεφορτωθούμε ή θα προσχωρήσουν στον «σωστό» δρόμο. Ενώ οι απόψεις των άλλων είναι, στην καλύτερη περίπτωση, εξαρχής αδιέξοδες και οριακά τυχοδιωκτικές και αντεπαναστατικές. Αντίληψη, η οποία δυστυχώς επιβεβαιώνεται μέσα από την κοινά υλοποιούμενη τακτική των συνιστωσών να απέχουν συστηματικά ή να συμμετέχουν δι’ εκπροσώπου από την από κοινού ένωση των δυνάμεων τους στο επίπεδο της βάσης για την συγκρότηση των επιτροπών ΣυΡιζΑ και την ανάληψη πρωτοβουλιών μαζί – πέρα ή και ενάντια στον ΣΥΝ.
Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που δεν λαμβάνουν υπόψη οι εκτός ΣΥΝ αντιλήψεις για την αυτόκεντρη ανάπτυξη. Δηλαδή, ότι ο μόνος πραγματικά κερδισμένος από μια τέτοια διαδικασία στο εσωτερικό του ΣυΡιζΑ μπορεί να είναι ο ΣΥΝ. Αυτό έχει να κάνει με την εκτίμηση ότι η κατάσταση στην κοινωνία δεν φαίνεται να παράγει κινήσεις που να αμφισβητούν την καπιταλιστική τάξη και η αριστερά δεν φαίνεται να μπορεί να δημιουργήσει κάτι τέτοιο. Άρα, μία χλιαρή συγκρότηση της αριστεράς, με χαμηλές απαιτήσεις για πολιτική κινητοποίηση και δεσμεύσεις τύπου ΣΥΝ μπορεί να απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος της αριστερής στροφής στην κοινωνία που προκαλείται από την λάμψη του ΣυΡιζΑ, εφόσον στον ίδιο τον ΣυΡιζΑ δεν καλλιεργηθεί κάποια άλλη δυναμική. Δυναμική, η οποία σε αντιπαράθεση με την αριθμητικού τύπου ανάπτυξη, πρέπει να ανακαλυφθεί στο επίπεδο της λύσης της αντίθεσης “αυτόκεντρη ανάπτυξη συνιστωσών – μαζική ανάπτυξη κινήματος βάσης του ΣυΡιζΑ”.
Γ.3 Η συζήτηση περί του προγράμματος του ΣυΡιζα
Κυβερνητισμός: Η άποψη ότι μόνο μέσα από την κυβέρνηση μπορεί να επιλυθούν προβλήματα, θα πρέπει να καταπολεμηθεί. Σε αυτήν στηρίζονται όλα τα ψευδοδιλήμματα περί συνεργασιών κλπ. Επίσης, αποτελεί μία βαθιά ριζωμένη αντίληψη στον κόσμο που προέρχεται από το ΠαΣοΚ. Στην εποχή μας τροφοδοτείται από την τάση ανάθεσης που αναπτύσσεται στην κοινωνία και από τις μικρές διαθεσιμότητες που υπάρχουν για την ανάπτυξη της πάλης. Η καταπολέμηση αυτής της αντίληψης έχει ως προϋπόθεση την ύπαρξη αποτελεσμάτων σε αγώνες που οργανώνονται μέσα και έξω από το κοινοβούλιο σε σχέση με συγκεκριμένους άμεσους στόχους πάλης.
Πρόγραμμα – αφορμή πολιτικού διαλόγου: Η εννοιολογική συνήθεια της αριστεράς κατά την εκφορά του όρου «πρόγραμμα» περικλείει την αποτύπωση του οράματος, των σταδίων, την οικονομική ανάλυση, τη θεωρία της ρήξης κ.ά. Η συνεχής επίκληση του προγράμματος από τα υποκείμενα του ΣυΡιζΑ δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο παρά την αδυναμία τους ως προς αυτό αλλά και την ανικανοποίητη επιθυμία τους για κάποιο «άλλο πρόγραμμα» που θα διατυπωθεί. Η ανάγκη ενός προγράμματος του ΣυΡιζΑ δεν πρέπει παρά να οριστεί ως προς τη διαμόρφωση ενός πολιτικού πλαισίου για την ανάπτυξη ενός πολιτικού και κοινωνικού κινήματος της αριστεράς στο σήμερα. Η απόπειρα συγκρότησης προγράμματος του ΣυΡιζΑ θα πρέπει να θεωρηθεί ως αφορμή για έναν πολιτικό διάλογο γύρω από σημαντικά πολιτικά ζητήματα όπως:
α) το ζήτημα της ακρίβειας και της αναδιανομής του πλούτου,
β) το ζήτημα του δημόσιου τομέα ως τομέα παροχής υπηρεσιών παιδείας, υγείας, μεταφορών, τηλεπικοινωνίας. Τι σημαίνει δημόσιος τομέας ως εργαλείο ανάπτυξης – θέση που επανέρχεται διαρκώς στην ρητορική του ΣυΡιζΑ.
γ) το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής, του εθνικισμού και της ειρήνης στην Βαλκανική.
δ) το ζήτημα του περιβάλλοντος και ήπιων μορφών ανάπτυξης σε κάθε περιοχή
ε) ζητήματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων των μεταναστών.
στ) το αγροτικό ζήτημα.
ζ) Η στάση απέναντι στην Ε.Ε.
Πέραν από την γενική εκτίμηση την οποία μπορεί κανείς να έχει για αυτά ή άλλα ζητήματα ή τον τρόπο που κάθε συνιστώσα ή ο κάθε αριστερός εντάσσει την επιμέρους άποψη του στο πλαίσιο μίας στρατηγικής, θα πρέπει να συζητηθούν αυτά τα ζητήματα με εμπράγματο τρόπο ώστε να οδηγούν σε άμεσους στόχους οι οποίοι να καταλήγουν σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις είτε σε συγκεκριμένη πρακτική στάση των αριστερών απέναντι σε αυτά.
Για να γίνει σαφέστερο με ποιον τρόπο η συζήτηση περί προγράμματος μπορεί να γίνει εμπράγματα, ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Μία συζήτηση που αφορά την στάση του ΣυΡιζΑ απέναντι στην Ε.Ε. με αφορμή τις ευρωεκλογές μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: Ο πρώτος αφορά την αναζήτηση συγκλίσεων και συμφωνιών επί γενικών θέσεων και αναλύσεων σε σχέση με το χαρακτήρα της Ε.Ε. σε συνάρτηση με το ζήτημα μιας κάποιας σοσιαλιστικής προοπτικής. Αυτός ο τρόπος συζήτησης είναι μάλλον άκαρπος γιατί θα αναδείκνυε απλώς διαφωνίες που προέρχονται από την ιδεολογική φόρτιση και την πολιτική επιθυμία του καθενός χωρίς τελικά κάποιο άμεσο πρακτικό διακύβευμα. Ο δεύτερος τρόπος συζήτησης αφορά την αναζήτηση συγκλίσεων επί πορισμάτων που προκύπτουν από γενικές αναλύσεις, χωρίς καταρχάς την απαίτηση συμφωνίας επί των αναλύσεων. Μάλιστα, η οποιαδήποτε συμφωνία θα πρέπει να περιλαμβάνει και τους όρους υλοποίησης των συμφωνηθέντων σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής δραστηριότητας. Για παράδειγμα πως μπορεί ένας ευρωβουλευτής να υπηρετήσει κάποια και ποια πολιτικά αιτήματα της αριστεράς στο πλαίσιο του ευρωκοινοβουλίου; Τι σημαίνει για έναν αριστερό συνδικαλιστή η ανάδειξη μετώπων πάλης των εργαζομένων σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Πως μπορούν να αποκαταστήσουν οι φοιτητές ενότητα δράσης στην Ευρώπη; Μόνο με έναν τέτοιο τρόπο συζήτησης μπορούν να επιτευχθούν συμφωνίες οι οποίες να οδηγούν σε πράξη με διακριτά αποτελέσματα τα οποία να μπορούν να αποτιμηθούν.
Πρόγραμμα – Πρακτική Πολιτική Δράση: Η συγκρότηση ενός προγράμματος θα πρέπει να είναι εκείνη που θα οδηγήσει σε άμεση πολιτική δράση με αποτέλεσμα το ρίζωμα του ΣυΡιζΑ στην κοινωνία. Οι τοπικές και οι κλαδικές επιτροπές του ΣυΡιζΑ θα πρέπει να μπορούν να πάρουν το πρόγραμμα να το ζυμώσουν στην κοινωνία και να επιτύχουν άμεσα αποτελέσματα στο οποιοδήποτε επίπεδο. Θα πρέπει η κοινωνία να γνωρίζει τι λέει πρακτικά ο ΣυΡιζΑ γύρω από ορισμένα ζητήματα. Ποια είναι η πρακτική στάση των γιατρών, των φοιτητών και των δημάρχων του ΣυΡιζΑ. Το πρόγραμμα θα πρέπει να είναι το όχημα με το οποίο θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στην αριστερά.
Το πιο σημαντικό όμως ζήτημα που έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη του κόσμου είναι η εμπράγματη απόδειξη ότι ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! Σε όποια κοινωνική διαδικασία έχουμε την μικρή ή μεγάλη εξουσία, όπου υπάρχει ένα διάκενο στο οποίο να μπορεί να αναπτυχθεί μία δραστηριότητα, η αριστερά ή καλύτερα οι αριστεροί τα καταφέρνουν καλύτερα. Από το σχολείο και την οργάνωση πραγματικά διαφορετικών διαδικασιών μάθησης μέχρι το πανεπιστήμιο. Από την διασκέδαση, την δραστηριότητα στον ελεύθερο χρόνο, τα φεστιβάλ, μέχρι την κουλτούρα και τον πολιτισμό. Είναι πεδία που η αγωνιστική διεκδίκηση μπορεί να παντρευτεί την εναλλακτική πράξη. Είναι πεδία που κατακτάται η εμπιστοσύνη του κόσμου.
Γ.4 Οργανωτισμοί: Ανοιχτότητα και Αντιθέσεις
Μέσα στον ΣυΡιζΑ λειτουργούν διαφορετικές οργανωμένες συνιστώσες, ενώ υπάρχουν και διαφορετικά πολιτικά κέντρα, όπως η γραμματεία, η κοινοβουλευτική ομάδα, και οι τοπικές επιτροπές. Επίσης, σε αρκετούς μαζικούς χώρους οι συνιστώσες δραστηριοποιούνται μέσα από διαφορετικά συνδικαλιστικά σχήματα και παρατάξεις, ενώ και οι ανένταχτοι αγωνιστές που μετέχουν στον ΣυΡιζΑ συμμετέχουν ταυτόχρονα και σε συνδικαλιστικές παρατάξεις και κινήσεις σε μαζικούς χώρους που δεν εντάσσονται οργανωτικά στο εγχείρημα του ΣυΡιζΑ ή κάποιας από τις συνιστώσες του. Είναι λογικό λοιπόν - αν λάβει κανείς υπόψη τους ηγεμονισμούς και την πολιτική ανωριμότητα μικρότερων ή μεγαλύτερων πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων και τους παραγοντισμούς, τους εγωϊσμούς και τις ανιδιοτελείς, θέλoυμε να πιστεύουμε, προσωπικές φιλοδοξίες των πολιτικών προσωπικοτήτων - να είναι δύσκολο το όλο εγχείρημα να συντονίσει τον βηματισμό του και να έχει ενιαία έκφραση.
Όμως η ενότητα της αριστεράς δεν μπορεί να κατοχυρωθεί από την μία μέρα στην άλλη ούτε και να επιβληθεί με οργανωτικές πλατφόρμες και κάρτες μέλους. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε στείρο οργανωτισμό που θα οδηγούσε στον αποκλεισμό κάποιου κόσμου της αριστεράς είτε επειδή θα θεωρήσει ότι δεν χωράει, είτε ως μειοψηφία είτε ακόμα χειρότερα ως διαγραμμένο. Οι παρακαταθήκες της αριστεράς σε αυτό το επίπεδο είναι μάλλον αρνητικές.
Η προάσπιση της ενότητας διασφαλίζεται με το να μη γίνονται “βίαιες και από τα πάνω” προσπάθειες επιβολής πολιτικής γραμμής και οργανωτικής συγκρότησης. Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε τις αποχρώσεις ανάμεσα στην συμφωνία και την διαφωνία, την διαθεσιμότητα για κίνηση και την ανοχή στις κινήσεις κάποιου άλλου, τον πολιτικό εκβιασμό και την δημιουργία πολιτικών τετελεσμένων. Με λίγα λόγια η ενότητα απαιτεί πολιτική ευελιξία, ενδεχομένως και οππορτουνισμό.
Είναι βέβαια αναμφίβολο ότι αυτή η κατάσταση ευνοεί την ανισοτιμία ανάμεσα στις πολιτικές συνιστώσες, ισχυροποιεί τους πολιτικούς μηχανισμούς έναντι των ανένταχτων αριστερών και αφήνει ανεξέλεγκτο τον παραγοντισμό, ιδιαίτερα όταν αυτός σιγοντάρεται από τα Μ.Μ.Ε. Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η αρνητική όψη. Υπάρχει και η θετική όψη που αφορά τις δυνατοτήτες που ανοίγονται για μία ποικιλία πολιτικών πρακτικών που δεν απαιτούν την συμφωνία κανενός άλλου πέραν αυτών που τις πράττουν. Και αν δεχτούμε ότι το βασικό πρόβλημα της αριστεράς στην εποχή μας δεν είναι τα ποσοστά της, αλλά η κρίση παραγωγής πολιτικών πρακτικών που να ξεφεύγουν από τον στείρο οικονομισμό, την υπεράσπιση δικαιωμάτων και την αγωνιστική πλειοδοσία και να αφορούν την ίδια την στρατηγική στόχευση της ανατροπής του καπιταλισμού και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τότε η δυνατότητα της αριστεράς να συμπορεύεται να διαλέγεται και να πειραματίζεται σαν σύνολο όπου είναι δυνατόν αλλά και χωριστά όπου αυτό απαιτείται αποτελεί προϋπόθεση για την αναγέννηση της. Σε τελική ανάλυση αυτός είναι και ο λόγος που είμαστε με τον ΣυΡιζΑ. Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια στις αδυναμίες του και στις δυνατότητες της καθεστωτικής λογικής που διέπει το χώρο του ΣΥΝ, ελπίζουμε στην δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων που ίσως να μπορέσουν να παράξουν συνθήκες και συσχετισμούς παρέμβασης των αριστερών υποκειμένων.
Επίλυση υπαρκτών αντιθέσεων: Καταρχάς θα πρέπει ο κόσμος να μάθει ότι η αριστερά έχει αντιθέσεις. Η ύπαρξη τέτοιων αντιθέσεων προκύπτει από διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν για διάφορα ζητήματα. Οι διαφορετικές απόψεις δεν είναι αναγκαίο κακό. Στην κατάσταση που οι αριστερές συνταγές οποιασδήποτε απόχρωσης έχουν αποτύχει η ύπαρξη αντιθέσεων μπορεί να τροφοδοτεί την πολιτική συζήτηση και πρακτική. Οι διαφορές επιλύονται με εξωστρεφείς πολιτικές πρωτοβουλίες. Κάποιες αγκαλιάζονται από τον κόσμο και τα κινήματα και κάποιες αποδοκιμάζονται από αυτά. Οι αποφάσεις και τα οργανωτικά μέτρα δεν επιλύουν αντιθέσεις όπως για παράδειγμα στο ζήτημα της ίδρυσης γραφείου τύπου και της εκπροσώπηση στα ΜΜΕ. Πολύ θα θέλαμε η άποψη που εκπροσωπείται στα ΜΜΕ να είναι αντιπροσωπευτική του ΣυΡιζΑ και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο κανείς θα πιέσει οργανωτικά προς τα εκεί, τον τελικό λόγο θα πρέπει να τον έχουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες και ειδικά αυτές που έχουν κινηματικό προσανατολισμό.
Δ. Μία Πρόταση
Ο στόχος πρέπει να είναι η συγκρότηση μίας συναντίληψης και κοινής πρακτικής, μιας κουλτούρας ενότητας της αριστεράς. Η συμβολή μας θα πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ΣυΡιζΑ. Το εγχείρημα του ΣυΡιζΑ πρέπει να κατανοηθεί ως το πλαίσιο της συγκυρίας για την υλοποίηση του στόχου της ενότητας και όχι ως το τέλος ή το όριο της προσπάθειας. Σε κάθε περίπτωση θέλουμε να συμβάλλουμε ώστε η εποχή πριν το εγχείρημα του ΣυΡιζΑ να αποτελέσει για την αριστερά παρελθόν.
Η διαμορφωμένη πραγματικότητα παρουσιάζει μέχρι σήμερα μία κίνηση των συνιστωσών του ΣυΡιζΑ διπολικής συμπεριφοράς αλλά και μια έντονη κινητικότητα των ανεξάρτητων ανθρώπων που εντάσσονται στο σχήμα αυτό. Ένα «δυστύχημα» με κρίσιμη σημασία που παρατηρείται στην κίνηση των «ανεξαρτήτων» είναι η ομοιόσταση της συμπεριφοράς τους προς την συμπεριφορά των συνιστωσών αντανακλώντας την ανάγκη εκπροσώπησης, κεντρικής εμφάνισης και συμμετοχής σε όργανα και αποφάσεις. Μία στάση η οποία φανερώνει το πεδίο των υποκειμενισμών, τη δύναμη που έχει η ηγεμονία της εκπροσώπησης ως το altera pars της ανάθεσης.
Απέναντι σε αυτά θα πρέπει να συμβάλλουμε στη συγκρότηση μίας οριζόντιας δικτύωσης ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον ΣυΡιζΑ η οποία
α) δεν θα αποτελεί συνιστώσα,
β) θα φέρνει σε επαφή ανθρώπους που είτε είναι ενταγμένοι σε συνιστώσες, είτε είναι ανένταχτοι,
γ) θα συμβάλλει στον προβληματισμό πάνω σε πολιτικά ζητήματα προσπαθώντας να οργανώσει ένα περιβάλλον διαλόγου σε σχέση με την επικαιρότητα, την ανάπτυξη της θεωρίας, την αποτίμηση της ιστορικής εμπειρίας της αριστεράς, καθώς και τις ανατάσεις της αριστεράς ανά τον κόσμο.
δ) θα θέτει ως πρώτο στόχο την ενότητα αριστεράς στην βάση της μαζικής απεύθυνσης και των άμεσων πολιτικών διεκδικήσεων και πρακτικών,
ε) θα ασκεί κριτική σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας διαχωριστικών γραμμών οι οποίες σχετίζονται με κάποιο μακρυνό παρελθόν, με κάποιο επέκεινα ή με κάτι που «πρέπει να γίνει» και δεν γίνεται. Με άλλα λόγια θα ασκεί αποδομητική κριτική στις διαχωριστικές γραμμές που δεν έχουν πρακτικό αντίκρυσμα στην στάση της αριστεράς και δεν αφήνουν υλικά ίχνη στην κοινωνία.
στ) θα προάγει με το παράδειγμα της μία ηθική στάση ανιδιοτελούς προσφοράς.
Τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αυτή την προσπάθεια μπορούν να είναι παρεμβάσεις στις υπάρχουσες εφημερίδες: Αυγή – Εποχή – Αριστερά καθώς και στα περιοδικά που κυκλοφορούν. Σε αυτά τα έντυπα θα πρέπει να διερευνηθεί κατά πόσο μπορούν να δημοσιεύονται, είτε ατομικά είτε συλλογικά κείμενα (με ατομικές υπογραφές), τα οποία να εκφράζουν τους στόχους της δικτύωσης. Ένα βήμα παραπέρα είναι τα κείμενα αυτά να συλλεγούν σε κάποια ιστοσελίδα.
Μία τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να έχει και έναν άμεσο πρακτικό στόχο γύρω από τον οποίο να φτιαχτεί αυτή η δικτύωση. Ένας τέτοιος στόχος μπορεί να προκύψει από τις αποφάσεις της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣυΡιζΑ. Συγκεκριμένα, εκεί αναδείχθηκε η αναγκαιότητα συγκρότησης προγράμματος του ΣυΡιζΑ και επίσης αποφασίστηκε η δημιουργία περιοδικού του ΣυΡιζΑ. Το περιοδικό θα μπορούσε να αποτελέσει το όχημα για την ανάπτυξη διαλόγου στο εσωτερικό του ΣυΡιζΑ σε σχέση με το πρόγραμμα. Ωστόσο, είτε λόγω αδράνειας, είτε επειδή δεν συνάδει με τους σχεδιασμούς κάποιων συνιστωσών το εγχείρημα του περιοδικού δεν προχώρησε και δεν αναπτύχθηκε καμία σχετική πρωτοβουλία.
Με αυτά υπόψη θεωρούμε ότι το αίτημα για την δημιουργία περιοδικού πολιτικού διαλόγου του ΣυΡιζΑ, ΙΣΩΣ μπορέσει να συσπειρώσει κάποιον κόσμο στο εσωτερικό του. Επειδή όμως δεν θα πρέπει μία τέτοια κίνηση να τεθεί απλώς ως ένα αίτημα προς τη Γραμματεία ή προς το Πανελλαδικό Συντονιστικό, θα πρέπει όσοι συμφωνούν σε μία τέτοια προοπτική να συμβάλλουν στην δημιουργία ενός περιοδικού που σε πρώτη φάση θα είναι «ως εάν να επρόκειτο για» το περιοδικό του ΣυΡιζΑ.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά:
α) Η σύνταξη του εντύπου, που θα αποτελεί μέρος της δικτύωσης, θα πρέπει να κάνει και δημοσιογραφική δουλειά για την παρουσία στο έντυπο απόψεων που δεν μετέχουν στην δικτύωση και στην σύνταξη, οι οποίες είναι καταρχήν ενδιαφέρουσες και θα είχαν θέση στο περιοδικό του ΣυΡιζΑ.
β) Στις στήλες του εντύπου θα έχουν θέση οι θεσμικά κατοχυρωμένοι μετέχοντες και συγκροτούντες τον ΣυΡιζΑ - οι τοπικές, νομαρχιακές επιτροπές, η κοινοβουλευτική ομάδα και οι συνιστώσες του ΣυΡιζΑ, είτε με δημόσια πρόσκληση και παραχώρηση κάποιων σελίδων στους ενδιαφερόμενους είτε ακόμα και με αναδημοσίευση κειμένων που η σύνταξη θεωρεί αξιόλογα.
γ) Στις στήλες του εντύπου θα έχουν θέση όλοι οι αριστεροί που είτε μετέχουν στον ΣυΡιζΑ είτε δεν μετέχουν σε αυτόν, έχουν ενδιαφέρουσες απόψεις για κάποιο ζήτημα. Αυτό θα διασφαλίζει τον ανοικτό χαρακτήρα του περιοδικού.
δ) Ο χαρακτήρας του εγχειρήματος έκδοσης ενός τέτοιου περιοδικού θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αρχής – μέσης – τέλους ως προς την επίτευξη του στόχου και στην καλύτερη περίπτωση θα είναι έτοιμο να παραδώσει την θέση του στο περιοδικό του ΣυΡιζΑ, είτε σταματώντας την έκδοση του σε περίπτωση που αποφασισθεί η έκδοση περιοδικού του ΣυΡιζΑ, είτε αλλάζοντας τον χαρακτήρα του, μετατρεπόμενο σε περιοδικό της δικτύωσης την οποία προωθεί. Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση θα παίξει έναν προωθητικό ρόλο σε δύο επίπεδα αφενός στο επίπεδο της επίσημης έκφρασης του ΣυΡιζΑ, αφετέρου στο επίπεδο της συγκρότησης της δικτύωσης.
Γιάννης Π. – Βαλάντης Σ.
Print this post
