Αυτό που έλειπε από την πανελλαδική σύσκεψη του συριζα ήταν για άλλη μια φορά η πολιτική συζήτηση. Μια απάντηση στο «τι θέλουμε να κάνουμε» που να καταλήγει και στο «πως θα το κάνουμε». Όσες φορές ετέθη το πολιτικό ζήτημα, είτε χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να μην πούμε τίποτα και να κάνουμε φθηνό συνδικαλισμό, είτε οδήγησε σε άνευρους παράλληλους μονολόγους για τις μεταφυσικές επιθυμίες της αριστεράς.. Ούτε καν ο εκλογικός απολογισμός δεν περιλάμβανε ένα πολιτικό ξεκαθάρισμα σε σχέση με το «τι θέλαμε να πετύχουμε» και «σε τι αποτύχαμε». Η αυτονόμηση του οργανωτικού από το πολιτικό κατέστησε τη σύσκεψη πεδίο σύγκρουσης ρευμάτων και μηχανισμών που πρόβαλαν την ηγεμονική τους διάθεση, αλληλο-καταγγέλλονταν, αμύνονταν της υποκειμενικότητας τους, απειλούσαν με αποχώρηση ή έδιναν μάχες ενάντια στις κομματικές γραφειοκρατίες. Το μόνο αποτέλεσμα που δημιουργεί αυτή η κατάσταση είναι φθορά, διαρκή και συνεχή φθορά ως την εξαφάνιση. Η αριστερά απέδειξε για άλλη μια φορά ότι το προσφιλές σπορ της, αυτό που ξέρει να κάνει καλά, είναι να διασπάται και όχι να ενώνεται. Άλλωστε σε αυτό επί χρόνια κάνει πρωταθλητισμό, με πάρα πολύ εσωκομματικό ντόπινγκ.
Η πανελλαδική σύσκεψη δεν αντανακλούσε ούτε κατ’ ελάχιστο τις ανησυχίες και τα προβλήματα του «λαού» του συριζα. Ο αριστερός κόσμος που κοίταξε την αριστερά ή απλώς την ψήφισε, ή που ταλαντεύθηκε για το αν θα την ψηφίσει και πήγε τελικά σε κάποια παραλία, ένας κόσμος που ούτε θέλει να οργανωθεί, ούτε θέλει, καταρχήν, να κάνει αγώνες, ένας κόσμος που απλώς θέλει να αναθέσει την έκφραση του στην αριστερά – αυτός ο κόσμος δεν αποτέλεσε μέρος των προβληματισμών της σύσκεψης. Άλλωστε σε αυτόν τον κόσμο ο συριζα έχει αποφασίσει τι θέλει να πει μετά τις εκλογές: «εμείς ως συνήθως τρωγόμαστε, όχι για σένα, αλλά για μας τους ίδιους, εσύ τώρα δεν μας ενδιαφέρεις εκτός κι αν μπορείς να λάβεις μέρος στον καυγά. Τώρα πήγαινε αλλού και όταν θα μπορέσουμε θα ζητήσουμε ξανά την ψήφο σου».
Και τώρα τι; Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι η παρακμή του συριζα μέχρι την πολιτική του περιθωριοποίηση στις επόμενες εκλογές, που θα μπει η ταφόπλακα. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει και να μπορεί να ξεφύγει από τη φθορά, είτε γιατί θα γίνει ξανά εξωκοινοβουλευτική δύναμη, και αυτό αφορά όλους, είτε γιατί θα χάσει την κεντρική πολιτική απεύθυνση και την επαφή με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, είτε γιατί θα έχει σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα.
Υπάρχει λύση; Ίσως ένα συνειδητό βήμα πίσω να περισώσει κάπως την κατάσταση. Ένα συνειδητό βήμα πίσω για να μην γίνουν πολλά βήματα πίσω στην περίοδο της παρακμής που έχει ξεκινήσει. Να αποδεχθεί ο συριζα αυτό που δεν θέλει, την ελάχιστη κοινή βάση. Δηλαδή, ότι αποτελεί ισότιμη πολιτική συμμαχία αυτόνομων συνιστωσών που κινούνται μαζί όπου μπορούν να συμφωνήσουν, με κριτήριο την πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία που βρίσκεται στο φως του ήλιου, έξω από τα υπόγεια των κομματικών γραφείων. Ούτε πρωτότυπο εγχείρημα, ούτε άλλους βερμπαλιστικούς βαυκαλισμούς! Μάλιστα, και αυτό ακόμα δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει με σχέδιο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει σήμερα ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μετά από αυτό το πρώτο βήμα συμβιβασμού. Κανείς δεν φαίνεται ικανός για να εκπονήσει ένα τέτοιο σχέδιο.
Και οι ανέντακτοι; Ο κοινωνικός συριζα; Θα πρέπει να παραμείνουμε ανέντακτοι. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι το επίπεδο ωριμότητας της αριστεράς σήμερα. Θα πρέπει να αρκεστούμε στον ρόλο του παρατηρητή, ίσως του ψηφοφόρου, αυτού που λέει μια γνώμη δημόσια, αλλά ταυτόχρονα είναι ξένος προς τις διαδικασίες του εγχειρήματος.
Μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα, αν αλλάξουν…
20/7/2009
Print this post
