Στην πολιτική όπως και γενικά στις σχέσεις των ανθρώπων υπάρχουν ορισμένα ιστορικά παράθυρα. Πρόκειται γενικά για σύντομες περιόδους που οι καταστάσεις "σε πάνε", "σε θέλουν". Ιδιαιτέρως αν προηγουμένως είσαι σε τέλμα, σε αυτές τις περιόδους φαίνεται ως εάν τα πράγματα να κινούνται από μόνα τους, με τον αέρα του νέου έρωτα...

Σε αυτά λοιπόν τα ιστορικά παράθυρα μπορεί κανείς να συμπεριφερθεί με δύο τρόπους: είτε να νομίζει, παρασυρμένος από την ψυσική ευφορία, ότι επειδή σήμερα τα πράγματα κινούνται , αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει εσαεί, ό,τι και να κάνει, ξεχνώντας την προηγούμενη βαλτώδη κατάστασή του, νομίζοντας ότι έχει εγκαταλείψει τον κακό του εαυτό. Είτε, δείχνοντας στοιχειώδη αυτογνωσία, ζυγιάζοντας τις υποκειμενικές του αδυναμίες, να προσπαθήσει να κάνει ό,τι καλύτερο για να αλλάξει ο ίδιος. Να δείξει με τη συμπεριφορά του ότι έμαθε δυο πράγματα από την στειρότητα της προηγούμενης περιόδου ότι επιχειρεί κάτι νέο, ότι σε αυτή τη σχέση, την πολιτική, την ερωτική ή τη φιλική, θα είναι διαφορετικός.

Αν κανείς επιλέξει τον πρώτο δρόμο, το μόνο που έχει να κερδίσει είναι απογοήτευση, ματαίωση προσδοκιών, εγκατάλειψη ή παραίτηση, και επιστροφή σε βαθύτερο τέλμα, όταν το ιστορικό παράθυρο κλείσει.

Αντιθέτως, αν επιλέξει τον δεύτερο δρόμο, ίσως να καταφέρει κάτι καλύτερο, ίσως να αλλάξει ο ίδιος και να γίνει πιο ελκτικός για τον σύντροφο του. Και στην πολιτική ο σύντροφος σου δεν είναι μόνο ο πολιτικά συγγενής, εν δυνάμει είναι κυρίως ένα κομμάτι της κοινωνίας.

Σήμερα για την αριστερά το ιστορικό παράθυρο κλείνει, αν δεν έκλεισε ήδη, και θα πρέπει να κάνει ταμείο. Μέχρι που έφθασε, πόσο προχώρησε με την υπόθεση της ενότητάς της, πόσο άλλαξε κομμάτια του εαυτού της και της συμπεριφοράς των σπαραγμάτων της, πόσο κατάφερε να συνδεθεί με κομμάτια της κοινωνίας που κοίταζαν προς το μέρος της;

17 / 7 /09

Print this post