Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ 21/8/09
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.
Πρώτον, επειδή η αριστερά δεν είναι σε γυάλα, αποκλεισμένη από την κοινωνία, εντός της βρίσκονται και έντιμοι και ανέντιμοι άνθρωποι.
Δεύτερον, η αριστερά έχει ασκήσει και ασκεί εξουσία, και έχει διαχειριστεί δημόσιο χρήμα, που είναι δυνατόν να αποτελέσει πηγή διαφθοράς και ανεντιμότητας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυβέρνηση Τζανετάκη και την Οικουμενική, είκοσι χρόνια πριν, αλλά και στη δημοτική, στη νομαρχιακή, στην ιατρική και σε κάθε άλλη μικροεξουσία, της οποίας προΐστανται μέλη ή στελέχη της αριστεράς.
Τρίτον, ορισμένοι πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς είχαν και έχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες λειτουργούν στην καπιταλιστική αγορά, συνάπτουν οικονομικές σχέσεις και με το δημόσιο τομέα και αξιοποιούν επιχειρηματικά δημόσιο χρήμα προς ίδιο κομματικό συμφέρον. Και όλα αυτά συνιστούν μια πραγματικότητα που δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ηθική διάβρωση και διαπλοκή αλλά αποτελούν αναγκαίους όρους γι αυτήν.
Απέναντι στην ενδεχόμενη ηθική διάβρωση θα πρέπει επίσης να είναι ξεκάθαρο ότι οι έντιμοι πολίτες οφείλουν να εγκαλούν δημόσια και να ελέγχουν τους ανέντιμους. Και αυτό αποτελεί χρέος τους ως πολιτών και όχι ως αριστερών. Επίσης, κάθε πολιτικός σχηματισμός της αριστεράς πρέπει να διεξάγει ένα διαρκή δημόσιο αγώνα στο εσωτερικό του ενάντια σε ενδεχόμενη ανεντιμότητα των μελών και των στελεχών του.
Ο αγώνας ενάντια στην ηθική διάβρωση είναι η βιτρίνα της αριστεράς είναι η συνεχής επιβεβαίωση της θέσης ότι η αριστερά δεν εντάσσεται στο καταρρέον πολιτικό σκηνικό, ότι δεν είναι ίδια με τους άλλους.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέσης υιοθέτησε και αναπαρήγαγε μη διαψευσμένες καταγγελίες έγκριτων δημοσιογράφων, ή αστών κονδυλοφόρων αν προτιμάται, οι οποίες αναφέρουν ότι και η αριστερά ενέχεται στην υπόθεση Siemens. Οι καταγγελίες αναφέρονται στην περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης του Ξ. Ζολώτα, το 1990, τότε που ο ενιαίος ΣΥΝ είχε δύο αναπληρωτές υπουργούς. Το υποτιθέμενο γεγονός, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, είναι η παρέμβαση των τριών πολιτικών αρχηγών Κ. Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκη, για την μη ακύρωση από την κυβέρνηση διεθνούς διαγωνισμού για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ που έβαινε υπέρ της Siemens, σε σύμπραξη με την Ιντρακόμ, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση των ταμείων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του Ενιαίου ΣΥΝ.
Έσφαλε όμως ο Π. Κοροβέσης!
Κατά πρώτον, διότι θυμήθηκε ένα μήνα μετά την δημοσίευση των εν λόγω άρθρων στις εφημερίδες ότι η αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει τη θέση της και να τα διαψεύσει. Και δεν είχε δικαίωμα λόγω της θέσης του, ως αριστερού πολίτη, ως δημοσιογράφου και ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να αργήσει τόσο να θέσει το ζήτημα στους συντρόφους του.
Δεύτερον, διότι στη συνέντευξή του κάνει τον εξής απαράδεκτο συλλογισμό: εφόσον αυτοί που έπρεπε να διαψεύσουν τα δημοσιεύματα, δεν τα διέψευσαν τότε είναι ένοχοι, άρα και η αριστερά είναι συνένοχη με το δικομματισμό στο σκάνδαλο της Siemens. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η σιωπή της αριστεράς αποτελεί κάποιου είδους τεκμήριο συνενοχής, δεν αρκεί για να πείσει όχι δικαστήριο, αλλά ούτε καν έναν εχέφρονα συνομιλητή. Να υπενθυμίσουμε στον Π. Κοροβέση ότι και η ανικανότητα δικαιολογεί την πλημμελή άσκηση καθηκόντων. Αν τώρα υπάρχει κάποιο άλλο στοιχείο, ως σοβαρός κατήγορος, ή δαίμων αυτοκριτικής της αριστεράς, οφείλει να το προσκομίσει ΑΜΕΣΑ - διαφορετικά, κινδυνεύει να γίνει απλός συκοφάντης.
Όμως, με αφορμή το σφάλμα του Π. Κοροβέση αναπτύσσονται κάποια «κουκουέδικα» σύνδρομα, «εσωτερικού και εξωτερικού», που προκαλούν απέχθεια σε κάθε σκεπτόμενο αριστερό.
Πρώτον, αποδίδονται στον Π. Κοροβέση ανύπαρκτες προθέσεις και του ασκείται κριτική για αυτές: ότι υπηρετεί το δικομματισμό ή ότι άθελά του θολώνει τα νερά στον λαό – που πιστεύει ότι το σκάνδαλο Siemens είναι δικομματικής φύσεως – δηλαδή, ότι είναι προβοκάτορας, ότι είναι τυφλωμένος και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει επίθεση στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ, ότι παίζει εσωκομματικά παιχνίδια στον ΣΥΡΙΖΑ διακυβεύοντας την τιμή και την υπόληψη στελεχών και πολιτικών σχηματισμών και ότι δεν αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει.
Δεύτερον, γίνεται προσπάθεια από μέρους στελεχών της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ να αξιοποιηθεί το γεγονός ως επιχείρημα στην εσωτερική συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων, και για την προσπάθεια διάσπασης του μοναδικού ενωτικού εγχειρήματος της αριστεράς. Στο πρόσωπο του Π. Κοροβέση οι Φαρισαίοι θέλουν να γίνουν πολιτικοί δήμιοι.
Τρίτον, θυμήθηκε ξαφνικά η ηγεσία του ΣΥΝ ότι το πρόβλημα θα πρέπει να λυθεί συλλογικά κι ότι υπάρχουν και όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία θα πρέπει να πάρουν θέση. Κι αυτά πομπωδώς και με δημόσιες ανακοινώσεις, όταν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζαν γι αυτούς που ψήφιζαν διαφορετικά στη βουλή σε σχέση με την ευρωσυνθήκη, για αυτούς που υπονόμευαν προεκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ και δημόσια κατηγορούνται ότι κάλεσαν σε υπερψήφιση άλλου ψηφοδελτίου, γι αυτούς που έβγαιναν και βγαίνουν στα ΜΜΕ και λένε ό,τι τους κατέβει χρεώνοντας το ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικές θέσεις που δεν έχει, γι αυτούς που δημόσια προτείνουν την αναχώρηση για τις πράσινες παραλίες της διαπλοκής. Τέλος, σε ορισμένες αντιδράσεις, διαπιστώνουμε και μια προσπάθεια κεκαλυμμένης ηθικής σπίλωσης που αναφέρονται στον άνθρωπο Π. Κοροβέση και στη ζωή του.
Η ουσία κατά τη γνώμη μας είναι η εξής: ο Π. Κοροβέσης είναι ένας άνθρωπος που πολλές φορές και σε δύσκολες συνθήκες, έχει αποδείξει το ήθος του και την ακεραιότητα του. Έχει αποδείξει ότι το μαράζι του είναι η αριστερά και η ενότητα της, ότι αγωνίζεται για ευγενή οράματα και υπηρετεί ιδανικά. Δεν έχει ούτε προσωπικά, ούτε μικροκομματικά κίνητρα αλλά ούτε και δεσμεύσεις που να τον κάνουν να βάλει σοβαρά ζητήματα κάτω από το χαλί.
Απλώς, θεωρούμε ότι σε αυτή την περίπτωση έσφαλε και ελπίζουμε να δείξει τη γενναιότητα να παραδεχθεί το σφάλμα του για να προχωρήσουμε. Τα υπόλοιπα, περί παραιτήσεων, καρατομήσεων, οργάνων, απολογιών, αυτοκριτικής, δικών και καταδικών είναι για φθηνό λαϊκό θέατρο, πασοκικού τύπου, και για καθυστερημένα αριστερά εσωκομματικά ακροατήρια.
Πρώτον, επειδή η αριστερά δεν είναι σε γυάλα, αποκλεισμένη από την κοινωνία, εντός της βρίσκονται και έντιμοι και ανέντιμοι άνθρωποι.
Δεύτερον, η αριστερά έχει ασκήσει και ασκεί εξουσία, και έχει διαχειριστεί δημόσιο χρήμα, που είναι δυνατόν να αποτελέσει πηγή διαφθοράς και ανεντιμότητας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυβέρνηση Τζανετάκη και την Οικουμενική, είκοσι χρόνια πριν, αλλά και στη δημοτική, στη νομαρχιακή, στην ιατρική και σε κάθε άλλη μικροεξουσία, της οποίας προΐστανται μέλη ή στελέχη της αριστεράς.
Τρίτον, ορισμένοι πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς είχαν και έχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες λειτουργούν στην καπιταλιστική αγορά, συνάπτουν οικονομικές σχέσεις και με το δημόσιο τομέα και αξιοποιούν επιχειρηματικά δημόσιο χρήμα προς ίδιο κομματικό συμφέρον. Και όλα αυτά συνιστούν μια πραγματικότητα που δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ηθική διάβρωση και διαπλοκή αλλά αποτελούν αναγκαίους όρους γι αυτήν.
Απέναντι στην ενδεχόμενη ηθική διάβρωση θα πρέπει επίσης να είναι ξεκάθαρο ότι οι έντιμοι πολίτες οφείλουν να εγκαλούν δημόσια και να ελέγχουν τους ανέντιμους. Και αυτό αποτελεί χρέος τους ως πολιτών και όχι ως αριστερών. Επίσης, κάθε πολιτικός σχηματισμός της αριστεράς πρέπει να διεξάγει ένα διαρκή δημόσιο αγώνα στο εσωτερικό του ενάντια σε ενδεχόμενη ανεντιμότητα των μελών και των στελεχών του.
Ο αγώνας ενάντια στην ηθική διάβρωση είναι η βιτρίνα της αριστεράς είναι η συνεχής επιβεβαίωση της θέσης ότι η αριστερά δεν εντάσσεται στο καταρρέον πολιτικό σκηνικό, ότι δεν είναι ίδια με τους άλλους.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέσης υιοθέτησε και αναπαρήγαγε μη διαψευσμένες καταγγελίες έγκριτων δημοσιογράφων, ή αστών κονδυλοφόρων αν προτιμάται, οι οποίες αναφέρουν ότι και η αριστερά ενέχεται στην υπόθεση Siemens. Οι καταγγελίες αναφέρονται στην περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης του Ξ. Ζολώτα, το 1990, τότε που ο ενιαίος ΣΥΝ είχε δύο αναπληρωτές υπουργούς. Το υποτιθέμενο γεγονός, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, είναι η παρέμβαση των τριών πολιτικών αρχηγών Κ. Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκη, για την μη ακύρωση από την κυβέρνηση διεθνούς διαγωνισμού για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ που έβαινε υπέρ της Siemens, σε σύμπραξη με την Ιντρακόμ, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση των ταμείων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του Ενιαίου ΣΥΝ.
Έσφαλε όμως ο Π. Κοροβέσης!
Κατά πρώτον, διότι θυμήθηκε ένα μήνα μετά την δημοσίευση των εν λόγω άρθρων στις εφημερίδες ότι η αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει τη θέση της και να τα διαψεύσει. Και δεν είχε δικαίωμα λόγω της θέσης του, ως αριστερού πολίτη, ως δημοσιογράφου και ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να αργήσει τόσο να θέσει το ζήτημα στους συντρόφους του.
Δεύτερον, διότι στη συνέντευξή του κάνει τον εξής απαράδεκτο συλλογισμό: εφόσον αυτοί που έπρεπε να διαψεύσουν τα δημοσιεύματα, δεν τα διέψευσαν τότε είναι ένοχοι, άρα και η αριστερά είναι συνένοχη με το δικομματισμό στο σκάνδαλο της Siemens. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η σιωπή της αριστεράς αποτελεί κάποιου είδους τεκμήριο συνενοχής, δεν αρκεί για να πείσει όχι δικαστήριο, αλλά ούτε καν έναν εχέφρονα συνομιλητή. Να υπενθυμίσουμε στον Π. Κοροβέση ότι και η ανικανότητα δικαιολογεί την πλημμελή άσκηση καθηκόντων. Αν τώρα υπάρχει κάποιο άλλο στοιχείο, ως σοβαρός κατήγορος, ή δαίμων αυτοκριτικής της αριστεράς, οφείλει να το προσκομίσει ΑΜΕΣΑ - διαφορετικά, κινδυνεύει να γίνει απλός συκοφάντης.
Όμως, με αφορμή το σφάλμα του Π. Κοροβέση αναπτύσσονται κάποια «κουκουέδικα» σύνδρομα, «εσωτερικού και εξωτερικού», που προκαλούν απέχθεια σε κάθε σκεπτόμενο αριστερό.
Πρώτον, αποδίδονται στον Π. Κοροβέση ανύπαρκτες προθέσεις και του ασκείται κριτική για αυτές: ότι υπηρετεί το δικομματισμό ή ότι άθελά του θολώνει τα νερά στον λαό – που πιστεύει ότι το σκάνδαλο Siemens είναι δικομματικής φύσεως – δηλαδή, ότι είναι προβοκάτορας, ότι είναι τυφλωμένος και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει επίθεση στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ, ότι παίζει εσωκομματικά παιχνίδια στον ΣΥΡΙΖΑ διακυβεύοντας την τιμή και την υπόληψη στελεχών και πολιτικών σχηματισμών και ότι δεν αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει.
Δεύτερον, γίνεται προσπάθεια από μέρους στελεχών της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ να αξιοποιηθεί το γεγονός ως επιχείρημα στην εσωτερική συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για την εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων, και για την προσπάθεια διάσπασης του μοναδικού ενωτικού εγχειρήματος της αριστεράς. Στο πρόσωπο του Π. Κοροβέση οι Φαρισαίοι θέλουν να γίνουν πολιτικοί δήμιοι.
Τρίτον, θυμήθηκε ξαφνικά η ηγεσία του ΣΥΝ ότι το πρόβλημα θα πρέπει να λυθεί συλλογικά κι ότι υπάρχουν και όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία θα πρέπει να πάρουν θέση. Κι αυτά πομπωδώς και με δημόσιες ανακοινώσεις, όταν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζαν γι αυτούς που ψήφιζαν διαφορετικά στη βουλή σε σχέση με την ευρωσυνθήκη, για αυτούς που υπονόμευαν προεκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ και δημόσια κατηγορούνται ότι κάλεσαν σε υπερψήφιση άλλου ψηφοδελτίου, γι αυτούς που έβγαιναν και βγαίνουν στα ΜΜΕ και λένε ό,τι τους κατέβει χρεώνοντας το ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικές θέσεις που δεν έχει, γι αυτούς που δημόσια προτείνουν την αναχώρηση για τις πράσινες παραλίες της διαπλοκής. Τέλος, σε ορισμένες αντιδράσεις, διαπιστώνουμε και μια προσπάθεια κεκαλυμμένης ηθικής σπίλωσης που αναφέρονται στον άνθρωπο Π. Κοροβέση και στη ζωή του.
Η ουσία κατά τη γνώμη μας είναι η εξής: ο Π. Κοροβέσης είναι ένας άνθρωπος που πολλές φορές και σε δύσκολες συνθήκες, έχει αποδείξει το ήθος του και την ακεραιότητα του. Έχει αποδείξει ότι το μαράζι του είναι η αριστερά και η ενότητα της, ότι αγωνίζεται για ευγενή οράματα και υπηρετεί ιδανικά. Δεν έχει ούτε προσωπικά, ούτε μικροκομματικά κίνητρα αλλά ούτε και δεσμεύσεις που να τον κάνουν να βάλει σοβαρά ζητήματα κάτω από το χαλί.
Απλώς, θεωρούμε ότι σε αυτή την περίπτωση έσφαλε και ελπίζουμε να δείξει τη γενναιότητα να παραδεχθεί το σφάλμα του για να προχωρήσουμε. Τα υπόλοιπα, περί παραιτήσεων, καρατομήσεων, οργάνων, απολογιών, αυτοκριτικής, δικών και καταδικών είναι για φθηνό λαϊκό θέατρο, πασοκικού τύπου, και για καθυστερημένα αριστερά εσωκομματικά ακροατήρια.
Βαλάντης Στεργίου
Νίκος Καρακώστας
Print this post
Νίκος Καρακώστας
