Ανθολογώ μερικά ενδιαφέροντα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον τύπο σε σχέση με τo φαινόμενο "Μπερλουσκόνι", και την αριστερά, παραθέτοντας χαρακτηριστικά αποσπάσματα."Αν η λέξη «αριστερά» είχε κάποιο νόημα στον 19ο και στον 20ο αιώνα, αυτό ήταν ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, στο πλαίσιο της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Η πρώτη με την ιδέα της δημοκρατίας, η δεύτερη από τον Μαρξ, η τρίτη (με διαφορετικό νόημα απ’ αυτό που είχε το 1789) ως αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι ιδέες θα διατρέξουν όλο τον 20ο αιώνα, ανάμεσα στις τραγωδίες.
Η αποποίησή τους δε σημαίνει ότι επήλθε ένας επαναπροσδιορισμός τους. Σημαίνει ότι η ελευθερία υποχωρεί απέναντι στον ατομικισμό και ότι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου στρέφεται προς μετα-ιστορικές κατηγορίες (θρησκείες, εθνικισμούς, εθνότητες και άλλες υποτιθέμενες προελεύσεις). Σημαίνει να αρνιέσαι την ισότητα των δικαιωμάτων (και όχι μόνο με την ερμηνεία που δίνει ένα τμήμα του γυναικείου κινήματος) και να κάνεις την κυριαρχία του ισχυρότερου την αρχή και τον κινητήρα της κοινωνίας. Σημαίνει να πνίγεις την αδελφοσύνη μέσα στο μίσος και στο φόβο του άλλου και του διαφορετικού. Ήταν αδιανόητοι ο Μπερλουσκόνι και ο Μπόσι στη δεκαετία του ’60.
Αυτή είναι σήμερα η μισή Ιταλία που μιλάει. Η ηγεμονία πέρασε στη δεξιά. Η εδραίωσή της σηματοδοτεί πρώτα μια ανθρωπολογική επανάσταση και έπειτα μια πολιτική. Ο εκφυλισμός της πολιτικής είναι το συναίτιο και η συνέπειά της. Τουλάχιστον αν πολιτική σημαίνει, όχι υπό την έννοια του Μαρξ αλλά της Άρεντ, «να νοιαζόμαστε για τον κόσμο»."
"...ο μπερλουσκονισμός είναι μια γκροτέσκ εκδοχή του υπαρκτού φιλελευθερισμού ως φυσικής γλώσσας χτισμένης εξολοκλήρου γύρω από τη φαντασίωση της ατομικής επιτυχίας και ευμάρειας. Η ιδιοσυγκρασιακή πινελιά από μέρους του Ιταλού πολιτικού είναι εδώ η ελαφρά τη καρδία απαλλαγή από ηθικά πέπλα και η έκδηλη αλλεργία για οποιαδήποτε πολιτική μεταφυσική (αρχές, κανονιστικά ιδεώδη, προγράμματα κ.λπ.). Με άλλα λόγια, η αποδοχή του κακού γούστου ως ειλικρίνειας, ως ενός κώδικα άμεσης επικοινωνίας με τον κόσμο ή, όπως ακούμε συχνά, με αυτά που θέλει ο κόσμος."
"Ο ευρωπαϊκός δεξισμός είναι μια ηγεμονική επιχείρηση ανακατασκευής και πολιτισμικής ανάκτησης του πολιτικού φαντασιακού, που έμεινε χέρσο από τον ξύλινο προοδευτισμό της Αριστεράς (αντιστασιακές ή μεταρρυθμιστικές). Η Αριστερά, θα επισημάνει ένας πολιτικός αναλυτής, δυσκολεύεται να αντιληφθεί τη φύση του πολιτικού φαντασιακού. Δεν μπορεί να καταλάβει τις αιτίες ανόδου της Δεξιάς και ενοχοποιεί γι' αυτό τα ΜΜΕ, τις δημοσκοπήσεις, τον χαρακτήρα αγελαιοποίησης των ψηφοφόρων. Η ιδέα ότι η πολιτική μπορεί να αποτελεί και ένα φαντασιακό, τής είναι ξένη. Οι σχετικές αριστερές αναλύσεις είναι γελοιογραφικές. Και όμως, ο Μαρξ στην εποχή του αναρωτιόταν σοβαρά για τα «ιερογλυφικά» που αναπαριστούσε γι' αυτόν η περίπτωση Βοναπάρτη.
Ολα αυτά, κατά τη γνώμη μου, σημαίνουν το εξής «απλό». Οτι πέραν της αλλοτρίωσης υπάρχουν προβλήματα «πραγματικά», με καθοριστικό αυτό της πολιτικής αντιπροσώπευσης (φόβων, ελπίδων, νοήματος), το οποίο η Δεξιά απαντά με τον δικό της τρόπο. Ενώ η Αριστερά μένει άφωνη, όταν δεν στρέφεται εναντίον της αντιπροσώπευσης."
Print this post
