Σήμερα 3 Δεκεμβρίου το ανώμαλο κύμα στη Νάπολι βρέθηκε έξω από τα κάγκελα της Fiat στο Pomigliano d’Arco για να συζητήσει με θέμα: “ Οι πρώτες δαγκωματιές της κρίσης και της οικονομικής ύφεσης: στην αυτοκινητοβιομηχανία Fiat νέες απολύσεις για την περίοδο Δεκεμβρίου – Ιανουαρίου”. Στη συζήτηση παρενέβη ο καθ. Μεσσίνα του παν/μίου Οριεντάλε. Με αφορμή αυτή τη δημόσια παρέμβαση θέλω να σταθώ στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης και συγκεκριμένα στην στάση της αριστεράς σε σχέση με τα σχέδια διάσωσης των αυτοκινητοβιομηχανιών από πιθανή χρεοκοπία. Θέτω λοιπόν το εξής ερώτημα: Θα πρέπει η αριστερά να ζητάει τη διάσωση των αυτοκινητοβιομηχανιών με κρατική παρέμβαση, ή ακόμα και την κρατικοποίηση, με μόνο γνώμονα την διατήρηση των θέσεων εργασίας σε αυτές; ή θα πρέπει, πρώτιστα, να θέσει το ζήτημα του μοντέλου ανάπτυξης που επιθυμεί και το ζήτημα των πραγματικών κοινωνικών αναγκών – και με αυτά ως μπούσουλα – να απαντήσει στο πρόβλημα της κρίσης στην αυτοκινητοβιομηχανία; Ίσως σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα το ζήτημα δεν μας απασχολεί – εφόσον δεν έχουμε αυτοκινητοβιομηχανίες. Ωστόσο, η κατεύθυνση στην οποία σκέφτεται η αριστερά μας ενδιαφέρει, και όχι τόσο η ίδια η αυτοκινητοβιομηχανία.Σε σχέση με αυτό τον προβληματισμό παραθέτω αποσπάσματα από το άρθρο του
Αριστείδη Μπαλτά στην εφημερίδα Αυγή (9/11/08), με τίτλο “Για την προγραμματική απάντηση της Αριστεράς στην τρέχουσα κρίση: πρώτες ατελείς σκέψεις”
και από το άρθρο του
Franco Berardi-Bifo στην Λιμπερατσιόνε (3/12/08) με τίτλο “Το αυτοκίνητο είναι ένα παλιοσίδερο ”.
Για την προγραμματική απάντηση της Αριστεράς στην τρέχουσα κρίση: πρώτες ατελείς σκέψεις
του Αριστείδη Μπαλτά
… Με αυτά δεδομένα, θεωρούμε ότι η απάντηση της Αριστεράς στην τρέχουσα κρίση οφείλει να στοχεύσει τον ίδιο τον πυρήνα του παραγωγικού μοντέλου που επικρατεί. Αυτό είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης το οποίο στηρίζεται στην τεχνητή αύξηση των "αναγκών" και στην από εκεί απορρέουσα υπερκατανάλωση, με όλες τις γνωστές δραματικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και σχεδόν παντού αλλού. Η υπερκατανάλωση "ικανοποιείται" από την υπερχρέωση, δηλαδή την διά βίου πρόσδεση όλων στα πιστωτικά ιδρύματα. Τα τελευταία αναπτύσσονται με τη σειρά τους και αποκτούν κυρίαρχο ρόλο "παράγοντας" ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικές φούσκες ενώ ταυτόχρονα υποβαστάζουν την ελεύθερη διακίνηση, δηλαδή το τζογάρισμα, του καθαρά κερδοσκοπικού κεφαλαίου στις χρηματαγορές του πλανήτη, χωρίς κανένα φορολογικό κόστος ή άλλο δημόσιο έλεγχο, εθνικό ή διεθνή.
Η στόχευση της Αριστεράς στον πυρήνα του παραγωγικού μοντέλου που επικρατεί μπορεί να συγκροτηθεί από το παρακάτω τρίπτυχο αιτημάτων.
1. Τη ριζική ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας μας και την ανάπτυξή της υπό τις αρχές της αειφορίας και της σύμμετρης κατανομής στην κλίμακα της επικράτειας και υπό παραγωγικές σχέσεις που θα γέρνουν όλο και περισσότερο την πλάστιγγα προς όφελος της εργασίας. Για παράδειγμα, να μην στηρίξει το κράτος μια αυτοκινητοβιομηχανία που κλείνει (η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από περισσότερα αυτοκίνητα ή περισσότερα γκάτζετ) άλλα τόσο οι αντίστοιχες κρατικές επενδύσεις όσο και η εργατική δύναμη να κατευθυνθούν σε παραγωγικούς τομείς που θα αναπτύξουν τεχνολογίες προστασίας του περιβάλλοντος, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την εξυπηρέτηση δημόσιων αναγκών (π.χ. δημόσια μέσα συγκοινωνίας) κ.λπ. Για την εξυπηρέτηση αυτής της πολιτικής απαιτούνται παράλληλα γενναίες επενδύσεις με αντικείμενο την παιδεία, την επιστημονική έρευνα, την επιστημονική καινοτομία και τον πολιτισμό. Η συγκεκριμενοποίηση αυτού του αιτήματος απαιτεί βαθιά μελέτη της υπάρχουσας κατάστασης παραγωγικό κλάδο προς παραγωγικό κλάδο και περιφέρεια προς περιφέρεια …
----- @ -----
Το αυτοκίνητο είναι ένα παλιοσίδεροτου Franco Berardi-Bifo
Το αυτοκίνητο είναι μία από τις βασικές αλυσίδες της σύγχρονης δουλείας. Χρειαζόμαστε το αυτοκίνητο για να πάμε εκεί που θα μας εκμεταλλευτούν οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα. Και είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε να μας εκμεταλλευτούν οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα για να είμαστε σε θέση να έχουμε αυτοκίνητο.
Όσο πολλαπλασιάζονται τα αυτοκίνητα τόσο περισσότερο μειώνεται η χρησιμότητα αυτού του μέσου, γιατί οι δρόμοι γίνονται μπλόκα μετάλλων που κινούνται όλο και πιο αργά.
Μα τώρα πια τέλειωσε, και δεν θα είναι η Έκθεση Αυτοκινήτων που θα αναστήσει το αυτοκίνητο. Η συγκυρία της χρηματιστηριακής κατάρρευσης, της κατάρρευσης της ζήτησης, και της αστάθειας της τιμής μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι είναι επείγον να εξέλθουμε από την εποχή του αυτοκινήτου. Δυστυχώς αυτοί που σήμερα πληρώνουν το κόστος της έλλειψης επιχειρηματικής διορατικότητας είναι οι εργαζόμενοι: οι μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις τους απολύουν, του στέλνουν στο ταμείο ανεργίας, και επειδή οι προβλέψεις είναι γκρίζες, απευθύνονται και στα κράτη ζητώντας χρηματοδοτήσεις.
Πρέπει τα κράτη να χρηματοδοτήσουν αυτό το ξερό κλαδί, αυτόν τον ανέλπιδο τομέα; Αν σήμερα τα κράτη αναβιώσουν αυτόν τον παρωχημένο κύκλο παραγωγής σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση κρίσης και χειρότερα. Οι λύσεις πρέπει να βρεθούν σε άλλες κατευθύνσεις. Πρέπει να βρεθούν στην μετακίνηση χωρίς πετρέλαιο, και σε μία νέα πολιτική μισθών. Η κρίση του αυτοκινήτου και η γενική κρίση της βιομηχανίας που εδώ και χρόνια έχει προβλεφθεί και τώρα μας πέφτει ακολουθώντας την χρηματιστηριακή κατάρρευση, είναι η ευκαιρία για να θέσουμε τελικά τον στόχο του εγγυημένου εισοδήματος ανεξάρτητα από τον χρόνο εργασίας.
… Είναι απίστευτο το πόσο λίγη εξυπνάδα έχουν επιδείξει και επιδεικνύουν οι δημοτικές αρχές, ιδιαίτερα αυτή της Μπολόνια, μπροστά στην παρανοϊκή αυτοκινητιστική συμφόρηση των κέντρων των πόλεων. Μολαταύτα είναι ακριβώς οι δημοτικές αρχές που θα μπορούσαν να πειραματιστούν με μορφές δημόσιας συγκοινωνίας που είναι λιγότερο ρυπαίνουσες, επικίνδυνες και προκαλούσες συμφόρηση από το αυτοκίνητο. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων κατανοεί ότι το αυτοκίνητο είναι ένα παλιοσίδερο, σύμβολο μιας παρακμάζουσας εποχής, διαδότης επιθετικών και αυτοκτονικών ψυχοπαθειών, και ξεκινά να χρησιμοποιεί το ποδήλατο. Όμως οι διοικήσεις και τα οικονομικά συμφέροντα θεωρούν το ποδήλατο μια παράξενη συνήθεια, ένα χόμπι για χασομέρη, παρά το ότι είναι αποδεδειγμένο ότι σε πόλεις όπως η Μπολόνια, οποιαδήποτε διαδρομή καλύπτεται πιο γρήγορα με το ποδήλατο παρά με το αυτοκίνητο…
Όσο πολλαπλασιάζονται τα αυτοκίνητα τόσο περισσότερο μειώνεται η χρησιμότητα αυτού του μέσου, γιατί οι δρόμοι γίνονται μπλόκα μετάλλων που κινούνται όλο και πιο αργά.
Μα τώρα πια τέλειωσε, και δεν θα είναι η Έκθεση Αυτοκινήτων που θα αναστήσει το αυτοκίνητο. Η συγκυρία της χρηματιστηριακής κατάρρευσης, της κατάρρευσης της ζήτησης, και της αστάθειας της τιμής μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι είναι επείγον να εξέλθουμε από την εποχή του αυτοκινήτου. Δυστυχώς αυτοί που σήμερα πληρώνουν το κόστος της έλλειψης επιχειρηματικής διορατικότητας είναι οι εργαζόμενοι: οι μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις τους απολύουν, του στέλνουν στο ταμείο ανεργίας, και επειδή οι προβλέψεις είναι γκρίζες, απευθύνονται και στα κράτη ζητώντας χρηματοδοτήσεις.
Πρέπει τα κράτη να χρηματοδοτήσουν αυτό το ξερό κλαδί, αυτόν τον ανέλπιδο τομέα; Αν σήμερα τα κράτη αναβιώσουν αυτόν τον παρωχημένο κύκλο παραγωγής σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση κρίσης και χειρότερα. Οι λύσεις πρέπει να βρεθούν σε άλλες κατευθύνσεις. Πρέπει να βρεθούν στην μετακίνηση χωρίς πετρέλαιο, και σε μία νέα πολιτική μισθών. Η κρίση του αυτοκινήτου και η γενική κρίση της βιομηχανίας που εδώ και χρόνια έχει προβλεφθεί και τώρα μας πέφτει ακολουθώντας την χρηματιστηριακή κατάρρευση, είναι η ευκαιρία για να θέσουμε τελικά τον στόχο του εγγυημένου εισοδήματος ανεξάρτητα από τον χρόνο εργασίας.
… Είναι απίστευτο το πόσο λίγη εξυπνάδα έχουν επιδείξει και επιδεικνύουν οι δημοτικές αρχές, ιδιαίτερα αυτή της Μπολόνια, μπροστά στην παρανοϊκή αυτοκινητιστική συμφόρηση των κέντρων των πόλεων. Μολαταύτα είναι ακριβώς οι δημοτικές αρχές που θα μπορούσαν να πειραματιστούν με μορφές δημόσιας συγκοινωνίας που είναι λιγότερο ρυπαίνουσες, επικίνδυνες και προκαλούσες συμφόρηση από το αυτοκίνητο. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων κατανοεί ότι το αυτοκίνητο είναι ένα παλιοσίδερο, σύμβολο μιας παρακμάζουσας εποχής, διαδότης επιθετικών και αυτοκτονικών ψυχοπαθειών, και ξεκινά να χρησιμοποιεί το ποδήλατο. Όμως οι διοικήσεις και τα οικονομικά συμφέροντα θεωρούν το ποδήλατο μια παράξενη συνήθεια, ένα χόμπι για χασομέρη, παρά το ότι είναι αποδεδειγμένο ότι σε πόλεις όπως η Μπολόνια, οποιαδήποτε διαδρομή καλύπτεται πιο γρήγορα με το ποδήλατο παρά με το αυτοκίνητο…
Print this post
