Αναρτούμε την μετάφραση ενός ρεπορτάζ της Angela Mauro που δημοσιεύτηκε στις 27 Νοεμβρίου. Η συντάκτης παρουσιάζει μία κεντρική εκδήλωση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στη Ρώμη. Το ρεπορτάζ περιγράφει χαρακτηριστικά τη σχέση (ή την απουσία σχέσης) του κόμματος της αριστεράς με το φοιτητικό κίνημα, καθώς και τον τρόπο που ο Μπερτινότι αντιλαμβάνεται αυτή την σχέση.
Μπερτινότι: "Ας μάθουμε από το Κύμα, δεν είναι πλέον καιροί για Λεβιάθαν..."
Από το Κύμα; Ούτε ένα σκίτσο! Κατά τα άλλα, είναι ειλικρινής ο Fausto Bertinotti, "το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί το κίνημα δεν είναι εδώ απόψε, αλλά γιατί θα πρέπει να είναι!". Νιοστή μαχαιριά στην αριστερά (από τα μέσα), που στην ρωμαϊκή εκδοχή της έκανε τόση προσπάθεια για να οργανώσει τη συνάντηση με "τις σχολές σε κινητοποίηση" στο συνεδριακό κέντρο Frentani; Όχι, απλή ανάγνωση της πραγματικότητας.
Το ζήτημα είναι καυτό, γι αυτό ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το βάρος των απόντων δεν διαφεύγει της προσοχής κανενός. "Σήμερα δεν υπάρχει το φοιτητικό κίνημα. Να αναρωτηθούμε γιατί" ξεκινά ο Antonio Cucinella, καθηγητής στο τεχνολογικό ινστιτούτο στη Ρώμη, της CGIL, που δραστηριοποιήθηκε στις διαμαρτυρίες κατά των προτάσεων για μεταρρύθμιση του σχολείου, της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. "Και επί πλέον τώρα, που το κίνημα αρχίζει να αισθάνεται ένα "λαχάνιασμα", μας λείπει η πολιτική ώθηση". Αυτή την ώθηση την εντοπίζει στην Simonetta Salacone, ηγέτη του αγώνα για το ολοήμερο σχολείο στη Ρώμη, δραστήρια στο κίνημα αντι-Gelmini, "φυσική υποψήφια για δήμαρχο, αν ήταν τώρα οι δημοτικές εκλογές", προτείνει o Cucinella. Όταν λαμβάνει το λόγο η Salacone είναι πράγματι ένας σίφουνας, επισημαίνει ότι αυτή την ώρα είναι σε εξέλιξη στη Ρώμη τόσες πολλές άλλες πρωτοβουλίες για την εκπαίδευση, οι εκλογές στο Πανεπιστήμιο, αλλά σημειώνει επίσης ότι υπάρχει χάσμα μεταξύ του Κύματος και της πολιτικής αριστεράς. Διερωτάται: "Έχουμε ανάγκη τον πολιτικό διάλογο" Αριστερά; Ο μόνος φοιτητής που είναι παρών, ο Roberto Iovino της Uds, δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι το κύμα είναι της αριστεράς. "Σε αυτή την ερώτηση δεν γνωρίζω να απαντήσω - λέει - μεταξύ μας, μπορούμε να πούμε ναι, αλλά εν όψει των εκλογών στη Σαπιέντσα, παρατηρήσαμε ότι η κινητοποίηση δεν μεταφράζεται σε οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα κίνημα απολίτικο; Όχι, είναι ένα κίνημα ακομμάτιστο, απορρίπτει την ιδέα της αντιπροσώπευσης, αντιλαμβάνεται την πολιτική αρνητικά και λέει: Αρκετά, τώρα μιλάμε εμείς."
Η Patrizia Sentinelli της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που υλοποίησε τη συνάντηση του Frentani, υπογραμμίζει ότι η βούλησή της ήταν να οργανώσει μια αντιπαράθεση χωρίς προϋποθέσεις για τα καυτά ζητήματα της περιόδου. Και πράγματι, παρά την ισχνή συμμετοχή του κόσμου και την απουσία των φοιτητών, είναι χρήσιμο να μιλάμε. Ο Bertinotti κατονομάζει τα προβλήματα. "Η θεσμική πολιτική θα πρέπει να απέχει από τη χρήση του όρου "μεταρρύθμιση του σχολείου" για τα επόμενα πέντε χρόνια. Θα πρέπει να σταματήσει για να ακούσει". Να αναλογιστούμε το γεγονός ότι μια "πραγματική μεταρρύθμιση διαρκεί μισό αιώνα." Ένα παράδειγμα στην ιταλική ιστορία; Έκπληξη: "η μεταρρύθμιση Gentile", λέει ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, αναφέροντας το πρώτο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση Μουσολίνι (που o ίδιος ο Ντούτσε χαρακτήρισε ως" τον πιο φασιστικό" όλων των νόμων του), η "μητέρα" του ιταλικού σχολικού συστήματος, ακόμα και σήμερα. "Περιείχε την αναγγελία ενός μαζικού σχολείου, για να το αντικρούσει στην συνέχεια", συνέχισε ο Bertinotti. Ένα εγκώμιο; Ας προχωρήσουμε αργά κι εδώ: απλή ανάγνωση της πραγματικότητας. Η μεταρρύθμιση Gentile σφυρηλάτησε σχολείο. Από τις επόμενες μεταρρυθμίσεις "δεν θυμόμαστε πλέον ούτε το όνομα ούτε τον αριθμό. Μπορεί κανείς μόνο να πει ότι γενικά ήταν εμπνευσμένες από τη λογική της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών ...". Λοιπόν ας ακούσουμε! Γιατί "στο σχολείο παρήχθη το μέγιστο της κοινωνικής σύγκρουσης τα τελευταία χρόνια". Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήδη από την εποχή του Μουσολίνι, ο οποίος για τη μεταρρύθμιση του υπουργού του Giovanni Gentile ζήτησε από τους νομάρχες, με ειδική εγκύκλιο, "να λάβουν όλα τα μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται ότι η δημόσια τάξη δεν διαταράσσεται ούτε κατ' ελάχιστο". Ο Bertinotti αναφέρει ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα, την κινητοποίηση κατά του "CPE", του συμβολαίου πρώτης απασχόλησης, που πριν από δύο χρόνια στη Γαλλία, υποχρέωσε την κυβέρνηση De Villepin να κάνει πίσω. "Μετά όμως κέρδισε ο Σαρκοζί ...».
Ο Bertinotti συντονίζεται με τον Iovino. Και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, όπως και ο εκπρόσωπος της Uds, λέει ότι "δεν υπάρχει καμία συνεπαγωγή" ανάμεσα στα κινήματα και στις ψήφους στις κάλπες. Ισχύει για τη δεξιά και για την αριστερά. Σήμερα, "η συναίνεση ως προς τη γνώμη και η κοινωνική ειρήνη δεν είναι πλέον αδελφός και αδελφή. Μπορεί να υπάρχει το ένα και όχι το άλλο. Δεν είναι αναγκαία η στράτευση στην αριστερά για να συγκρουστείς. Και αν συγκρούεσαι, δεν είναι απαραίτητο να στρέφεσαι αριστερά". Το κύμα είναι ένα "σύνθετο σώμα που κινείται", που δεν αποτελείται μόνο από τους φοιτητές αλλά και από τους καθηγητές και τους ερευνητές. "Ο διαχωρισμός του από την κομματική πολιτική είναι οργανικό στοιχείο". Βέβαια, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, "η αφασία και η σιωπή της Αριστεράς". Γι 'αυτό και η σωστή ερώτηση είναι ”γιατί το κίνημα θα έπρεπε να είναι εδώ;". Θα χρειαστεί χρόνος "για την ώρα είναι απλώς για να μάθουν". Γιατί η Αριστερά δεν θα συναντούσε το κύμα ακόμα και αν δεν την είχαν ξετινάξει στην ψηφοφορία του Απριλίου. Στο βάθος: "Υπάρχει μια αλλαγή παραδείγματος. Ο Luxuria (τρανς βουλευτής της Επανίδρυσης) κερδίζει το Νησί των Διάσημων (τηλεπαιχνίδι στη RAI) όχι γιατί είναι της αριστεράς ή γιατί είναι τρανς, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας του, όπως ακριβώς το κίνημα στο πανεπιστήμιο που ανασυγκρότησε μία πρωτότυπη σχέση με την πολιτική, χωρίς Λεβιάθαν και διανοούμενους τύπου Σαρτρ ", αλλά με βάση την "αποδιάρθρωση των γνώσεων". Είναι η νέα πορεία, όπως με τους αγώνες για τα σκουπίδια στην Καμπάνια, ενάντια στα τραίνα υψηλής ταχύτητας (ΤAV) και στην αμερικανική βάση στη Βιτσέντζα. "Η πρόταση συγκροτείται μέσα στη σύγκρουση και δεν παραδέχεται αρχές ή πεφωτισμένους".
Η Patrizia Sentinelli της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που υλοποίησε τη συνάντηση του Frentani, υπογραμμίζει ότι η βούλησή της ήταν να οργανώσει μια αντιπαράθεση χωρίς προϋποθέσεις για τα καυτά ζητήματα της περιόδου. Και πράγματι, παρά την ισχνή συμμετοχή του κόσμου και την απουσία των φοιτητών, είναι χρήσιμο να μιλάμε. Ο Bertinotti κατονομάζει τα προβλήματα. "Η θεσμική πολιτική θα πρέπει να απέχει από τη χρήση του όρου "μεταρρύθμιση του σχολείου" για τα επόμενα πέντε χρόνια. Θα πρέπει να σταματήσει για να ακούσει". Να αναλογιστούμε το γεγονός ότι μια "πραγματική μεταρρύθμιση διαρκεί μισό αιώνα." Ένα παράδειγμα στην ιταλική ιστορία; Έκπληξη: "η μεταρρύθμιση Gentile", λέει ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, αναφέροντας το πρώτο νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση Μουσολίνι (που o ίδιος ο Ντούτσε χαρακτήρισε ως" τον πιο φασιστικό" όλων των νόμων του), η "μητέρα" του ιταλικού σχολικού συστήματος, ακόμα και σήμερα. "Περιείχε την αναγγελία ενός μαζικού σχολείου, για να το αντικρούσει στην συνέχεια", συνέχισε ο Bertinotti. Ένα εγκώμιο; Ας προχωρήσουμε αργά κι εδώ: απλή ανάγνωση της πραγματικότητας. Η μεταρρύθμιση Gentile σφυρηλάτησε σχολείο. Από τις επόμενες μεταρρυθμίσεις "δεν θυμόμαστε πλέον ούτε το όνομα ούτε τον αριθμό. Μπορεί κανείς μόνο να πει ότι γενικά ήταν εμπνευσμένες από τη λογική της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών ...". Λοιπόν ας ακούσουμε! Γιατί "στο σχολείο παρήχθη το μέγιστο της κοινωνικής σύγκρουσης τα τελευταία χρόνια". Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήδη από την εποχή του Μουσολίνι, ο οποίος για τη μεταρρύθμιση του υπουργού του Giovanni Gentile ζήτησε από τους νομάρχες, με ειδική εγκύκλιο, "να λάβουν όλα τα μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται ότι η δημόσια τάξη δεν διαταράσσεται ούτε κατ' ελάχιστο". Ο Bertinotti αναφέρει ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα, την κινητοποίηση κατά του "CPE", του συμβολαίου πρώτης απασχόλησης, που πριν από δύο χρόνια στη Γαλλία, υποχρέωσε την κυβέρνηση De Villepin να κάνει πίσω. "Μετά όμως κέρδισε ο Σαρκοζί ...».
Ο Bertinotti συντονίζεται με τον Iovino. Και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, όπως και ο εκπρόσωπος της Uds, λέει ότι "δεν υπάρχει καμία συνεπαγωγή" ανάμεσα στα κινήματα και στις ψήφους στις κάλπες. Ισχύει για τη δεξιά και για την αριστερά. Σήμερα, "η συναίνεση ως προς τη γνώμη και η κοινωνική ειρήνη δεν είναι πλέον αδελφός και αδελφή. Μπορεί να υπάρχει το ένα και όχι το άλλο. Δεν είναι αναγκαία η στράτευση στην αριστερά για να συγκρουστείς. Και αν συγκρούεσαι, δεν είναι απαραίτητο να στρέφεσαι αριστερά". Το κύμα είναι ένα "σύνθετο σώμα που κινείται", που δεν αποτελείται μόνο από τους φοιτητές αλλά και από τους καθηγητές και τους ερευνητές. "Ο διαχωρισμός του από την κομματική πολιτική είναι οργανικό στοιχείο". Βέβαια, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, "η αφασία και η σιωπή της Αριστεράς". Γι 'αυτό και η σωστή ερώτηση είναι ”γιατί το κίνημα θα έπρεπε να είναι εδώ;". Θα χρειαστεί χρόνος "για την ώρα είναι απλώς για να μάθουν". Γιατί η Αριστερά δεν θα συναντούσε το κύμα ακόμα και αν δεν την είχαν ξετινάξει στην ψηφοφορία του Απριλίου. Στο βάθος: "Υπάρχει μια αλλαγή παραδείγματος. Ο Luxuria (τρανς βουλευτής της Επανίδρυσης) κερδίζει το Νησί των Διάσημων (τηλεπαιχνίδι στη RAI) όχι γιατί είναι της αριστεράς ή γιατί είναι τρανς, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας του, όπως ακριβώς το κίνημα στο πανεπιστήμιο που ανασυγκρότησε μία πρωτότυπη σχέση με την πολιτική, χωρίς Λεβιάθαν και διανοούμενους τύπου Σαρτρ ", αλλά με βάση την "αποδιάρθρωση των γνώσεων". Είναι η νέα πορεία, όπως με τους αγώνες για τα σκουπίδια στην Καμπάνια, ενάντια στα τραίνα υψηλής ταχύτητας (ΤAV) και στην αμερικανική βάση στη Βιτσέντζα. "Η πρόταση συγκροτείται μέσα στη σύγκρουση και δεν παραδέχεται αρχές ή πεφωτισμένους".
Print this post
