Η μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά , όπως και στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα γαλλικά και στα ισπανικά, έχει γίνει με φροντίδα των ίδιων των φοιτητών και φιλοξενείται στο site UNIRIOT.
Το έκρυθμο κύμα δεν θα σταματήσει!
Προς τις κινητοποιούμενες σχολές, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες των προπτυχιακών σπουδών και των σπουδών για Διδακτορικό και τους επισφαλείς ερευνητές.
“Δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική σας κρίση,” μ’ αυτό το σύνθημα ξεκινήσαμε πριν λίγες βδομάδες τις διαμαρτυρίες μας στο Πανεπιστήμιο
Κι είναι ακριβώς η μετάδοση αυτού του ζητήματος που γινόταν τις βδομάδες αυτές, καθώς κι ο αντίστοιχος πολλαπλασιασμός των κινητοποιήσεων στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις πόλεις, το γεγονός που δήθεν προκάλεσε τον φόβο. Ως γνωστόν όμως, το φοβισμένο σκυλί γαβγίζει. Παρόμοια, η αντίδραση του Πρόεδρου Μπερλουσκόνι δεν ήθελε να περιμένει: “η αστυνομία θα πατάξει τις καταλήψεις των πανεπιστήμιων και των σχολείων,” “θα απαλλαγούμε, έτσι, από τη βία στη χώρα μας.” Μόνο που ταυτόχρονα, χθες, δήλωνε ο Μπερλουσκόνι ότι θέλει να αυξήσει την οικονομική βοήθεια προς τις τράπεζες κι ότι θέλει το κράτος κι ο δημόσιος προϋπολογισμός να αποτελέσουν τις ύστατες εγγυήσεις των τραπεζιτικών δανεισμών: με λίγα λόγια, αφενός περικοπές στην εκπαίδευση, λιγότεροι πόροι προς τους φοιτητές, περικοπές στην υγεία, κι αφετέρου δημόσιο χρήμα προς τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα. Αναρωτιόμαστε τότε πού βλέπει κανείς τη βία: είναι η κατάληψη μια βίαια πράξη ή μήπως ασκεί βία η ίδια η κυβέρνηση που επιβάλλει το νόμο 133 και το διάταγμα (της) Gelmini κι αρνείται την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική συζήτηση; Είναι βίαιοι όσοι διαφωνούν ή αυτός που θέλει να τους καταπνίξει με την αστυνομική δύναμη; Είναι βίαιοι αυτοί που κινητοποιούνται για να υπερασπισθούν το δημόσιο πανεπιστήμιο και σχολείο ή αυτός που θέλει να τα πουλήσει όλα για να ευνοηθούν τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων; Η βία βρίσκεται στην πλευρά της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, ενώ στην άλλη πλευρά, στις κατειλημμένες σχολές και σχολεία, βρίσκεται η χαρά μαζί με την κατακραυγή αυτών που αγωνίζονται για το ίδιο το μέλλον τους, αυτών που δεν αποδέχονται να παραγκωνιστούν ή να αποσιωπηθούν, αυτών που θέλουν να είναι ελεύθεροι.
Μας λένε ότι το μόνο που ξέρουμε είναι να λέμε όχι, ότι δεν έχουμε καμία πρόταση. Τίποτε δεν είναι πιο λάθος: οι ίδιες οι καταλήψεις κι οι γενικές συνελεύσεις αυτών των ημερών οικοδομούν ένα νέο πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο της γνώσης, αλλά και της κοινωνικότητας, της μάθησης, αλλά και της πληροφόρησης, της πλήρους συνειδητοποίησης. Οι σπουδές μας είναι πολύ σημαντικές για μας και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα των διαμαρτυριών μας: κάνουμε τις καταλήψεις για να μπορέσει να επιβιώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, διαφωνούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να σπουδάζουμε ή να κάνουμε έρευνα. Πολλά πράγματα στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο πρέπει να αλλάξουν, αλλά ένα είναι βέβαιο, οι αλλαγές δεν θα περάσουν μέσω περικοπών της δημόσιας χρηματοδότησης. Να αλλάξουμε το πανεπιστήμιο σημαίνει να αυξηθούν οι πόροι, να στηριχθεί η έρευνα, να πιστοποιηθούν οι εκπαιδευτικές διαδικασίες, να εξασφαλισθεί η κινητικότητα (από τις σπουδές ως την έρευνα, από την έρευνα ως τη μονιμοποίηση σε θέσεις διδακτικού προσωπικού). Αντίθετα, οι περικοπές έχουν μόνο ένα σκοπό: να μετασχηματίσουν τα πανεπιστήμια σε ιδιωτικά ιδρύματα, να θεσπίσουν το τέλος του δημόσιου πανεπιστήμιου.
Ο σχεδιασμός είναι ξεκάθαρος, ακόμη και τα εργαλεία του: ο νόμος 133 πέρασε μέσα στον Αύγουστο κι απέναντι τώρα στη διαφωνία δεκάδων χιλιάδων φοιτητών κλήθηκε η επέμβαση της αστυνομίας. Η κυβέρνηση αυτή επιθυμεί να καταστρέψει τη δημοκρατία, μέσα από το φόβο, μέσα από την τρομοκράτηση. Αλλά σήμερα, από τις κινητοποιήσεις του Πανεπιστήμιου
Επιπλέον, μετά από την εξαιρετική επιτυχία της απεργίας και των διαδηλώσεων στις 17 Οκτώβρη, που έγιναν από τα τοπικά συνδικάτα, θεωρούμε ότι ήρθε η κατάλληλη χρονική στιγμή για να δώσουμε μια τετελεσμένη απάντηση, ενωτική και συντονισμένη, στις πλατείες των πόλεων μας. Προτείνουμε δυο ημερομηνίες εθνικής δράσης: μια μέρα κινητοποιήσεων την Παρασκευή 7 Νοέμβρη, με διαδηλώσεις που θα απλωθούν σ’ όλες τις πόλεις. Και μια μεγάλη εθνική διαδήλωση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου, από τα πανεπιστήμια ως τα σχολεία, που θα γίνει στη Ρώμη την Παρασκευή 14 Νοέμβρη, μέρα κατά την οποία τα συνδικάτα έχουν ορίσει την πανεπιστημιακή απεργία, μέρα κατά την οποία η συλλογική δράση πρέπει να οικοδομηθεί από τα κάτω προς τα πάνω, με κύριους πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κινητοποιούμενους φοιτητές, ερευνητές και διδάσκοντες. Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να συμμετάσχουμε, με τη δική μας μορφή και το δικό μας περιεχόμενο, και στη γενική απεργία στα σχολεία, που εξήγγειλαν τα συνδικάτα για την Πέμπτη 30 Οκτώβρη.
Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες δείχνουν μια δυνατή, εξαιρετική και πλούσια κινητοποίηση. Ένα νέο κύμα, ένα έκρυθμο κύμα που δεν σκοπεύει να σταματήσει, αλλά αντίθετα επιθυμεί να νικήσει. Πρέπει να μεγεθύνουμε αυτό το κύμα, να διευρύνουμε την επιθυμία για αγώνες. Μας θέλουν ηλίθιους και παθητικούς, αλλά όμως είμαστε έξυπνοι και βρισκόμαστε σε δράση και κίνηση. Το δικό μας κύμα θα πάει μακριά!
Από τις σχολές σε κατάληψη του Πανεπιστήμιου
Print this post
