Από παιδί θυμάμαι είχα πρόβλημα ένταξης. ΉΘελα μόνη μου να κάθομαι στο θρανίο.
Παρ’ όλα αυτά έβγαινα πρόεδρος στην τάξη μου από την πρώτη δημοτικού έως την τρίτη λυκείου.
Προφανώς, πρόβλημα αποδοχής δεν είχα.
Μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα συχνά για την πολιτική μου τοποθέτηση. Γνώμη είχα.Και λόγο.
Κι ένα αίσθημα δικαιοσύνης και αντικειμενικότητας. Βρήκα κάποια ταύτιση και κοινά σημεία με κάποιους χώρους όμως πάντα κάτι με έκανε να παραμένω ανένταχτη. Σίγουρα είχα στρίψει αριστερά, όπως κάθε νοήμων άνθρωπος θα έπρεπε, μα ειλικρινά, τι σχέση είχα με τα παπαγαλάκια της ΚΝΕ που αντί για μυαλό είχαν σελίδες από το Κεφάλαιο, τοποθετημένες με καθολική λοβοτομή στα διαμερίσματα του εγκεφάλου τους; Πήγαινες να κάνεις μια συζήτηση και κατέληγες να σε αποκαλούν αιρετικό επειδή δεν δεχόσουν άκριτα τις θέσεις του κόμματος.
Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, ο κατακερματισμός της Αριστεράς θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο. Είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε αρκετά παρακλάδια,τα οποία όμως στη δική μου κρίση, πιο πολύ ενδιαφέρονταν να αποδείξουν ποιος είνα πιο αριστερός από τον άλλο, κι όχι να βρεθεί λύση. Παράδειγμα. Είχαμε 3 παρακλάδια στην σχολή, διαφωνούσαν μόνο στο αν η σχολή θα κάνει κατάληψη 2 ή 3 ημέρες και τελικά τη συνέλευση την έπαιρνε η πασπ ή η δαπ, γιατί οι υπόλοιποι δεν δέχονταν να κατεβάσουν κοινό πλαίσιο. Ακόμα κι εγώ, μία απροσάρμοστη κ ανένταχτη ατομικότητα καταλάβαινε ότι η λύση βρίσκεται στη συλλογικότητα.
Κατέληξα στον ευρύτερο χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Όμως η θεωρία από την πράξη απέχει αρκετά, και όταν η πράξη περιλαμβάνει βία εγώ τρομάζω. Δεν μπορώ μέσα μου να δικαιολογήσω τη βία. Η μεγαλύτερη ήττα για έναν άνθρωπο είναι να αναγκαστεί να γίνει ίδιος με αυτά που πολεμάει.
Σε επίπεδο θεωρητικό πάντα θα με γοητεύει ο χώρος, πάντα θα βρίσκω τις αρχές της αυτοδιαχείρησης ανθρώπινες και ουσιαστικές. Όμως στο αστικό περιβάλλον που μεγαλώνω, αγοράζοντας τροφή από τα σουπερμαρκετ και τσιγάρα από το περίπτερο, αυτά ηχούν σαν θεωρίες ανεφάρμοστες κι εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να βάλω σε όλα φωτιά, για να γεννηθεί η κοινωνία από το μηδέν,όύτε και τα βουνά θέλω να πάρω να στήσω φάρμες αυτοδιαχειριζόμενες. Πείτε το αδυναμία χαρακτήρος, πείτε το διαστροφή, αγαπώ το άστυ.
Και μετά από όλα αυτά έρχομαι στο σήμερα και απορώ.
Είναι δυνατόν σήμερα που ο κόσμος έχει βρεθεί ένα σκαλί πριν την εξαθλίωση, η Αριστερά να παραμένει κλεισμένη μέσα στο κουτάκι της εσωστρέφειας; Είναι δυνατόν σήμερα που οι μάσκες πέφτουν η μία μετά την άλλη, πιο γρήγορα κι από τα φθινοπωρινά φύλλα, η Αριστερά να μην υφίσταται ως αντιπρόταση; Είναι δυνατόν η πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, του δικαιώματος στη ζωή κι όχι στην επιβίωση να χάσκει στα αζήτητα; Αν αύριο είχαμε εκλογές, πάλι κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα έβγαινε. και είναι δυνατόν αυτό να προβληματίζει τόσο έντονα εμένα κι όχι την ίδια την Αριστερά;
Και όμως είναι…και μάλλον για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί εδώ και χρόνια δεν υπάρχει ηγέτης παθιασμένος, φλογερός, να πάει μπροστάρης, να συνεπάρει, να εμπνεύσει. Ηγέτης, όχι αρχηγός ή ακόμα χειρότερα γραμματέας. Γιατί οι αρχηγοί διατάζουν και δεν γουστάρουμε, και οι γραμματείς είναι για να κρατάνε τα πρακτικά και να τηρούν τους κανόνες. Δεν κάνουν για οράματα, γιατί δεν έχουν οι ίδιοι. Θυμάμαι το φοβερό τηλεοπτικό debate, αυτό το ανεκδιήγητο happening της δημοκρατίας, όπου ο Καρατζαφέρης έστελνε ραβασάκια στο Γιωργάκη, μετά το πέρας του οποίου αρχηγοί και γραμματέας έκαναν απίστευτες δηλώσεις. Την καλύτερη όμως όλων την έκανε η γραμματέας.” Δεν σχολιάζω. Πάω να δω ποδόσφαιρο’. Εκεί κατάντησε η Αριστερά. Στην αυτοακύρωση. και για τα δύσκολα τηλεοπτικά ματς, έχουν προσλάβει κι ένα θυληκο μπουλντόγκ να γαυγίζει δυνατά με άψογα ελληνικά. Πηγή έμπνευσης, πραγματικά!
Θα μου πεις, όπως πολύ σύχνα λένε και οι ίδιοι, η Αριστερά δεν είναι κόμμα εξουσίας. Και με αυτό το σλόγκαν επαναπαύονται δικαιολογώντας την παντελή έλλειψη διάθεσης για εκσυγχονισμό και ανανέωση. Τι εννοούν δηλαδή; Ότι αυτά που πρεσβεύουν είναι για τη μειοψηφεία; για ένα λούμπεν προλεταριάτο; Το μαγαζάκι έχει περιορισμένες δυνατότητες; Άπαξ και αυξηθεί η προσέλευση που θα τους βάλουμε; Το κόμμα του λαού, δεν μπορεί να έχει το χαμηλότερο ποσοστό. Δεν γίνεται. Ή όλοι έγιναν κεφάλαιο και μίκρυνε ο λαός, ή το κόμμα του λαού δεν εκφράζει το λαό…
Και στο ενδιάμεσο, στο διπλανό πιο trendy ελαφροαριστερό παράρτημα, ο νέος τραγουδιστής μαλώνει με το παλιό όνομα για τη θέση στη μαρκίζα. Με τόση λακ και ατσαλάκωτα μακό παιδιά, το πολύ πολύ να ρίξετε καμια γκόμενα ανυποψίαστη. Τον καπιταλισμό πάλι, δε νομίζω.
Το πιο τσιτάτο αριστερό απόφθεγμα ήταν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Πολύ φοβάμαι ότι πλέον και η Αριστερά κατεληξε το όπιο της Αριστεράς..
Κι όσο για μένα, και για τόσους άλλους που στρίψαμε κατα δω υποψιασμένοι, να δω που θα παρκάρουμε τελικά…
Διαβάστε περισσότερο και εκτυπώστε!
Παρ’ όλα αυτά έβγαινα πρόεδρος στην τάξη μου από την πρώτη δημοτικού έως την τρίτη λυκείου.
Προφανώς, πρόβλημα αποδοχής δεν είχα.
Μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα συχνά για την πολιτική μου τοποθέτηση. Γνώμη είχα.Και λόγο.
Κι ένα αίσθημα δικαιοσύνης και αντικειμενικότητας. Βρήκα κάποια ταύτιση και κοινά σημεία με κάποιους χώρους όμως πάντα κάτι με έκανε να παραμένω ανένταχτη. Σίγουρα είχα στρίψει αριστερά, όπως κάθε νοήμων άνθρωπος θα έπρεπε, μα ειλικρινά, τι σχέση είχα με τα παπαγαλάκια της ΚΝΕ που αντί για μυαλό είχαν σελίδες από το Κεφάλαιο, τοποθετημένες με καθολική λοβοτομή στα διαμερίσματα του εγκεφάλου τους; Πήγαινες να κάνεις μια συζήτηση και κατέληγες να σε αποκαλούν αιρετικό επειδή δεν δεχόσουν άκριτα τις θέσεις του κόμματος.
Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, ο κατακερματισμός της Αριστεράς θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο. Είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε αρκετά παρακλάδια,τα οποία όμως στη δική μου κρίση, πιο πολύ ενδιαφέρονταν να αποδείξουν ποιος είνα πιο αριστερός από τον άλλο, κι όχι να βρεθεί λύση. Παράδειγμα. Είχαμε 3 παρακλάδια στην σχολή, διαφωνούσαν μόνο στο αν η σχολή θα κάνει κατάληψη 2 ή 3 ημέρες και τελικά τη συνέλευση την έπαιρνε η πασπ ή η δαπ, γιατί οι υπόλοιποι δεν δέχονταν να κατεβάσουν κοινό πλαίσιο. Ακόμα κι εγώ, μία απροσάρμοστη κ ανένταχτη ατομικότητα καταλάβαινε ότι η λύση βρίσκεται στη συλλογικότητα.
Κατέληξα στον ευρύτερο χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Όμως η θεωρία από την πράξη απέχει αρκετά, και όταν η πράξη περιλαμβάνει βία εγώ τρομάζω. Δεν μπορώ μέσα μου να δικαιολογήσω τη βία. Η μεγαλύτερη ήττα για έναν άνθρωπο είναι να αναγκαστεί να γίνει ίδιος με αυτά που πολεμάει.
Σε επίπεδο θεωρητικό πάντα θα με γοητεύει ο χώρος, πάντα θα βρίσκω τις αρχές της αυτοδιαχείρησης ανθρώπινες και ουσιαστικές. Όμως στο αστικό περιβάλλον που μεγαλώνω, αγοράζοντας τροφή από τα σουπερμαρκετ και τσιγάρα από το περίπτερο, αυτά ηχούν σαν θεωρίες ανεφάρμοστες κι εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να βάλω σε όλα φωτιά, για να γεννηθεί η κοινωνία από το μηδέν,όύτε και τα βουνά θέλω να πάρω να στήσω φάρμες αυτοδιαχειριζόμενες. Πείτε το αδυναμία χαρακτήρος, πείτε το διαστροφή, αγαπώ το άστυ.
Και μετά από όλα αυτά έρχομαι στο σήμερα και απορώ.
Είναι δυνατόν σήμερα που ο κόσμος έχει βρεθεί ένα σκαλί πριν την εξαθλίωση, η Αριστερά να παραμένει κλεισμένη μέσα στο κουτάκι της εσωστρέφειας; Είναι δυνατόν σήμερα που οι μάσκες πέφτουν η μία μετά την άλλη, πιο γρήγορα κι από τα φθινοπωρινά φύλλα, η Αριστερά να μην υφίσταται ως αντιπρόταση; Είναι δυνατόν η πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, του δικαιώματος στη ζωή κι όχι στην επιβίωση να χάσκει στα αζήτητα; Αν αύριο είχαμε εκλογές, πάλι κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα έβγαινε. και είναι δυνατόν αυτό να προβληματίζει τόσο έντονα εμένα κι όχι την ίδια την Αριστερά;
Και όμως είναι…και μάλλον για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί εδώ και χρόνια δεν υπάρχει ηγέτης παθιασμένος, φλογερός, να πάει μπροστάρης, να συνεπάρει, να εμπνεύσει. Ηγέτης, όχι αρχηγός ή ακόμα χειρότερα γραμματέας. Γιατί οι αρχηγοί διατάζουν και δεν γουστάρουμε, και οι γραμματείς είναι για να κρατάνε τα πρακτικά και να τηρούν τους κανόνες. Δεν κάνουν για οράματα, γιατί δεν έχουν οι ίδιοι. Θυμάμαι το φοβερό τηλεοπτικό debate, αυτό το ανεκδιήγητο happening της δημοκρατίας, όπου ο Καρατζαφέρης έστελνε ραβασάκια στο Γιωργάκη, μετά το πέρας του οποίου αρχηγοί και γραμματέας έκαναν απίστευτες δηλώσεις. Την καλύτερη όμως όλων την έκανε η γραμματέας.” Δεν σχολιάζω. Πάω να δω ποδόσφαιρο’. Εκεί κατάντησε η Αριστερά. Στην αυτοακύρωση. και για τα δύσκολα τηλεοπτικά ματς, έχουν προσλάβει κι ένα θυληκο μπουλντόγκ να γαυγίζει δυνατά με άψογα ελληνικά. Πηγή έμπνευσης, πραγματικά!
Θα μου πεις, όπως πολύ σύχνα λένε και οι ίδιοι, η Αριστερά δεν είναι κόμμα εξουσίας. Και με αυτό το σλόγκαν επαναπαύονται δικαιολογώντας την παντελή έλλειψη διάθεσης για εκσυγχονισμό και ανανέωση. Τι εννοούν δηλαδή; Ότι αυτά που πρεσβεύουν είναι για τη μειοψηφεία; για ένα λούμπεν προλεταριάτο; Το μαγαζάκι έχει περιορισμένες δυνατότητες; Άπαξ και αυξηθεί η προσέλευση που θα τους βάλουμε; Το κόμμα του λαού, δεν μπορεί να έχει το χαμηλότερο ποσοστό. Δεν γίνεται. Ή όλοι έγιναν κεφάλαιο και μίκρυνε ο λαός, ή το κόμμα του λαού δεν εκφράζει το λαό…
Και στο ενδιάμεσο, στο διπλανό πιο trendy ελαφροαριστερό παράρτημα, ο νέος τραγουδιστής μαλώνει με το παλιό όνομα για τη θέση στη μαρκίζα. Με τόση λακ και ατσαλάκωτα μακό παιδιά, το πολύ πολύ να ρίξετε καμια γκόμενα ανυποψίαστη. Τον καπιταλισμό πάλι, δε νομίζω.
Το πιο τσιτάτο αριστερό απόφθεγμα ήταν ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Πολύ φοβάμαι ότι πλέον και η Αριστερά κατεληξε το όπιο της Αριστεράς..
Κι όσο για μένα, και για τόσους άλλους που στρίψαμε κατα δω υποψιασμένοι, να δω που θα παρκάρουμε τελικά…
antipoihsh
